Заклятье - Ирина Отиева

Год создания — 1980.

Год премьеры — 1981.

Основные исполнители — Е. Мартынов, К. Георгиади,

И.Отиева, И. Понаровская, Л. Успенская

Вариант для мужского голоса

Я уйду от тебя, я скажу напоследок: «Прости».

Я уйду, но покоя тебе никогда не найти,

Я уйду, ибо выпито сердце до самого дна.

Я уйду, но останешься ты со слезами одна.

Ты меня позовешь — ни единого звука в ответ.

Ты раскинешь объятья свои, а любимого нет.

И ладони подымешь, и станешь молить в тишине,

Чтобы я появился, вернулся хотя бы во сне,

И, не видя дороги, ты кинешься в горестный путь

Вслед за мной, без надежды меня отыскать и вернуть.

Будет осень.

Под вечер друзья соберутся твои.

Кто-то будет тебя обнимать, говорить о любви.

Будешь ты равнодушна к нему, безразлична к нему,

Ибо я в это время незримо тебя обниму.

Бесполезно тебя новизной соблазнять и манить —

Даже если захочешь — не в силах ты мне изменить.

Будет горькая память, как сторож стоять у дверей,

И раскаянье камнем повиснет на шее твоей,

И протянешь ты руки, и воздух обнимешь ночной,

И тогда ты поймешь, что навеки рассталась со мной.

И весна прилетит, обновит и разбудит весь мир.

Зацветут маргаритки, раскроется белый жасмин.

Ароматом хмельным к густым переполнятся сны,

Только горечь разлуки отравит напиток весны.

Задрожат твои пальцы, плетущие белый венок,

И в слезах ты припомнишь того, кто сегодня далёк,

Кто исчез и растаял, как след на сыпучем песке,

А тебе завещал — оставаться в слезах и тоске,

В одиночестве биться, дрожа, как ночная трава…

Вот заклятье моё!

Вот заклятье моё!

Вот заклятье моё!

И да сбудутся эти слова!

Вариант для женского голоса

Я уйду от тебя, я скажу напоследок: «Прости».

Я уйду, но покоя тебе никогда не найти,

Я уйду, без упрёков и слез, молчаливо, одна.

Я уйду, ибо выпито сердце до самого дна.

Ты меня позовешь — ни единого звука в ответ.

Ни обнять, ни коснуться ладонью, ни глянуть вослед.

И глаза ты закроешь, и станешь молить в тишине,

Чтобы я появилась, вернулась хотя бы во сне,

И, не видя дороги, ты кинешься в горестный путь,

Вслед за мной, без надежды меня отыскать и вернуть.

Будет осень.

Под вечер друзья соберутся твои —

Кто-то будет, наверно, тебе говорить о любви.

Одинокое сердце своё не отдашь никому,

Ибо я в это время незримо тебя обниму.

Бесполезно тебя новизной соблазнять и манить —

Даже если захочешь, не в силах ты мне изменить.

Будет горькая память, как сторож, стоять у дверей,

И раскаянье камнем повиснет на шее твоей,

И протянешь ты руки, и воздух обнимешь ночной,

И тогда ты поймешь, что вовеки расстался со мной.

И весна прилетит, обновит и разбудит весь мир.

Зацветут маргаритки, раскроется белый жасмин.

Ароматом хмельным и густым переполнятся сны,

Только горечь разлуки отравит напиток весны.

Остановишься ты на пороге апрельского дня —

Ни покоя, ни воли, ни радости нет без меня

Я исчезла, растаяла ночью, как след на песке,

А тебе завещала всегда оставаться в тоске,

В одиночестве биться, дрожа, как ночная трава…

Вот заклятье моё!

Вот заклятье моё!

Вот заклятье моё!

Да не сбудутся эти слова!

Jaar van oprichting - 1980.

Het jaar van de première is 1981.

De belangrijkste artiesten zijn E. Martynov, K. Georgiadi,

I. Otieva, I. Ponarovskaja, L. Uspenskaja

Optie voor mannenstem

Ik zal je verlaten, ik zal uiteindelijk zeggen: "Het spijt me."

Ik zal vertrekken, maar je zult nooit vrede vinden

Ik ga weg, want mijn hart is tot op de bodem dronken.

Ik ga weg, maar jij blijft alleen achter met tranen.

Je belt me ​​- geen enkel geluid als antwoord.

Je zult je armen openen, maar er is geen geliefde.

En je zult je handpalmen opheffen, en je zult in stilte beginnen te bidden,

Zodat ik verschijnt, terugkeer in ieder geval in een droom,

En als je de weg niet ziet, ren je het trieste pad op

Mij ​​volgen, zonder hoop me te vinden en terug te sturen.

Het wordt herfst.

'S Avonds komen je vrienden samen.

Iemand zal je omhelzen, over liefde praten.

Zul je onverschillig voor hem zijn, onverschillig voor hem,

Want op dit moment zal ik je onzichtbaar omhelzen.

Het heeft geen zin om u te verleiden en te wenken met nieuwigheden -

Zelfs als je zou willen, kun je me niet veranderen.

Er zal een bittere herinnering zijn, zoals een wachter die voor de deur staat,

En berouw zal als een steen aan je nek hangen,

En je zult je handen uitstrekken en de nachtlucht omhelzen,

En dan zul je begrijpen dat je het voor altijd met me hebt uitgemaakt.

En de lente zal komen, vernieuwen en de hele wereld wakker maken.

Madeliefjes gaan bloeien, witte jasmijn gaat open.

De geur van bedwelmende tot dikke dromen zal overvloeien,

Alleen de bitterheid van scheiding zal de drank van de lente vergiftigen.

Je vingers zullen trillen, een witte krans wevend,

En in tranen zul je degene herinneren die vandaag ver weg is,

Die verdween en smolt als een voetafdruk op mul zand,

En aan jou nagelaten - om in tranen en verlangen te blijven,

Vecht alleen, bevend als nachtgras...

Hier is mijn vloek!

Hier is mijn vloek!

Hier is mijn vloek!

En mogen deze woorden uitkomen!

Variant voor vrouwenstem

Ik zal je verlaten, ik zal uiteindelijk zeggen: "Het spijt me."

Ik zal vertrekken, maar je zult nooit vrede vinden

Ik zal vertrekken, zonder verwijten en tranen, in stilte, alleen.

Ik ga weg, want mijn hart is tot op de bodem dronken.

Je belt me ​​- geen enkel geluid als reactie.

Noch knuffelen, noch aanraken met de palm van je hand, noch verzorgen.

En je sluit je ogen en begint in stilte te bidden,

Zodat ik verschijnt, terugkeer in ieder geval in een droom,

En als je de weg niet ziet, ren je het droevige pad op,

Mij ​​volgen, zonder hoop me te vinden en terug te sturen.

Het wordt herfst.

'S Avonds komen je vrienden samen -

Iemand zal je waarschijnlijk over liefde vertellen.

Je geeft je eenzame hart aan niemand,

Want op dit moment zal ik je onzichtbaar omhelzen.

Het heeft geen zin om u te verleiden en te wenken met nieuwigheden -

Zelfs als je wilt, kun je me niet veranderen.

Er zal een bittere herinnering zijn, als een wachter, om voor de deur te staan,

En berouw zal als een steen aan je nek hangen,

En je zult je handen uitstrekken en de nachtlucht omhelzen,

En dan zul je begrijpen dat je voor altijd afscheid van me hebt genomen.

En de lente zal komen, vernieuwen en de hele wereld wakker maken.

Madeliefjes gaan bloeien, witte jasmijn gaat open.

De geur van bedwelmende en dikke dromen zal overstromen,

Alleen de bitterheid van scheiding zal de drank van de lente vergiftigen.

Je stopt op de drempel van een dag in april -

Er is geen vrede, geen wil, geen vreugde zonder mij

Ik verdween, smolt 's nachts, als een voetafdruk in het zand,

En aan jou nagelaten om altijd in angst te blijven,

Vecht alleen, bevend als nachtgras...

Hier is mijn vloek!

Hier is mijn vloek!

Hier is mijn vloek!

Mogen deze woorden niet uitkomen!