Dystopian - In Twilight's Embrace

I’ve been watching the buildings rise

Vain like their creators

So thick with vacuum they are

Standing tall against the livid skies

In the windowpanes so blank

Shines a reflection of our inner grey

Drugged and despondent, we are all heading towards

The loss within the wastelands of ourselves

Nauseatingly sterile

Yet transparent just like looking glass

We are

Drugged and despondent

Numb, inert

We’re reveling in our mere existence

Slowly reaching the limits

Of dullness beyond repair

Nauseatingly sterile

Yet transparent just like looking glass

We remain

We have witnessed the statues fall

Collapse like their creators

Giants of clay, walls of glass

Laid to waste under pregnant skies

In the stranglehold of progress

We welcome our own demise

Ik heb de gebouwen zien verrijzen

IJdel zoals hun makers

Zo dik met vacuüm zijn ze

Hoog staan ​​tegen de grauwe lucht

In de ruiten zo leeg

Schijnt een weerspiegeling van ons innerlijke grijs

Gedrogeerd en moedeloos gaan we allemaal richting

Het verlies in de woestenij van onszelf

Misselijkmakend steriel

Maar toch transparant, net als een spiegelglas

Wij zijn

Gedrogeerd en moedeloos

gevoelloos, inert

We genieten van ons loutere bestaan

Langzaam de limieten bereiken

Van onherstelbare saaiheid

Misselijkmakend steriel

Maar toch transparant, net als een spiegelglas

Wij blijven

We hebben de standbeelden zien vallen

Samenvouwen zoals hun makers

Reuzen van klei, muren van glas

Verspild onder een zwangere hemel

In de wurggreep van de vooruitgang

We verwelkomen onze eigen ondergang