Road of Bones - Ignitor

Thrown into a driving snowstorm

My eyes fill with darkness

I spoke against my country

And paid the price

Before me, foul Kolyma

Hungry maw swallows thousands

Feed her with the poor, the innocent

To work the mines

Ride, ride, ride on the road of bones

Die, die, die on the road of bones

Desolation does surround me

Permafrost is my cold bed

I’m a zombie of the Gulag

Dying slowly and living dead

Forty degrees below the redline

The purga blizzards howl

I curl up in my tent

To count my final days

Who I was no longer matters

I am nothing;

I am no one

Just a tooth on this grinding gear

To break and be cast away

Ride, ride, ride on the road of bones

Die, die, die on the road of bones

Dread Vorkuta, whore of torture

Spreads her foul hands across the plain

In her clutches, Russia’s children

Pray for death to end the pain

Discovered in this land of solitude

A message scratched into a frozen stone:

«We died here, our skin a frozen blue

Remember us, the forgotten and alone.»

On a day when the sun rose darkly

Body broken, spirit fled

The wind, it blew so hard

My wounds scarcely bled

Now I join the countless millions

Who in toil have died before me

Their bones ground into dust

To pave this road to hell

Ride, ride, ride on the road of bones

Die, die, die on the road of bones

Gegooid in een rijdende sneeuwstorm

Mijn ogen vullen zich met duisternis

Ik sprak tegen mijn land

En betaalde de prijs

Voor mij, vuile Kolyma

Hongerige muil verslindt duizenden

Voed haar met de armen, de onschuldigen

Om in de mijnen te werken

Rijden, rijden, rijden op de weg van botten

Sterf, sterf, sterf op de weg van botten

Verlatenheid omringt mij

Permafrost is mijn koude bed

Ik ben een zombie van de Goelag

Langzaam sterven en dood leven

Veertig graden onder de rode lijn

De purga sneeuwstormen huilen

Ik kruip in mijn tent

Om mijn laatste dagen te tellen

Wie ik was, doet er niet meer toe

Ik ben niks;

Ik ben niemand

Gewoon een tand op dit maalwerk

Om te breken en verstoten te worden

Rijden, rijden, rijden op de weg van botten

Sterf, sterf, sterf op de weg van botten

Dread Vorkuta, hoer van marteling

Spreidt haar vuile handen over de vlakte

In haar klauwen, de kinderen van Rusland

Bid om de dood om de pijn te beëindigen

Ontdekt in dit land van eenzaamheid

Een bericht gekrast in een bevroren steen:

«We stierven hier, onze huid een bevroren blauw

Denk aan ons, de vergeten en alleenstaande.»

Op een dag dat de zon donker opkwam

Lichaam gebroken, geest vluchtte

De wind, het waaide zo hard

Mijn wonden bloedden nauwelijks

Nu sluit ik me aan bij de talloze miljoenen

Die zwoegen zijn voor mij gestorven

Hun botten vermalen tot stof

Om deze weg naar de hel te effenen

Rijden, rijden, rijden op de weg van botten

Sterf, sterf, sterf op de weg van botten