Castle in the Clouds - Ignitor

In the land of all is lost

In the realm of insanity

The Castle sprawls on her hill and stretches to the sky

In lazy disregard

Fear the Castle, flee her minions

Fear the Castle, as she crouches in the clouds

A thousand sightless eyes

Survey her morbid realm

Black asphalt tongue licks up ants of madness as they

crawl Into her gaping maw

Fear the Castle, flee her minions

Fear the Castle, as she crouches in the clouds

The fading light, like the death of hope,

Is cast upon her dormered brow by a sun obscured in smoke

Desperation is written on her doors

With lock and key they keep the screams from seeping

through the floors In the gloom,

Fear rises from her heart

Up secret stairs these vast nightmares come searching for their mark

They take the form of slender pins of steel

Which silence and divide the minds of those come here to heal

The torn skin of her walls

Bleeds dust, choking and dry

This monolith is a prison for the lonely prisoners of the imprisoned mind

Fear the Castle, flee her minions

Fear the Castle, as she crouches in the clouds

She reigns, this gothic goddess

In her crumbling red and gray,

she stands alone and impervious to the pain within

Seeking nothing but the succor of madness to fill her veins

Her scars run deep, to the bedrock, the ledge

As summer heat rises to a leaden, airless sky

The sickness within her seeps out and turns the fields to brown

This road to endless hell

Is paved with good intentions

Black tunnels and twisting halls leading from salvation

to hell and back again

Fear the Castle, flee her minions

Fear the Castle, as she crouches

Fear the Castle, flee her minions

Fear the Castle, as she crouches in the clouds

In het land van alles is verloren

In het rijk van krankzinnigheid

Het kasteel strekt zich uit over haar heuvel en strekt zich uit naar de hemel

In luie minachting

Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen

Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt

Duizend blinde ogen

Onderzoek haar morbide rijk

Zwarte asfalttong likt mieren van waanzin op als ze

kruip in haar gapende muil

Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen

Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt

Het vervagende licht, als de dood van hoop,

Wordt op haar gekapte voorhoofd geworpen door een zon verduisterd in rook

Wanhoop staat op haar deuren geschreven

Met slot en grendel zorgen ze ervoor dat het geschreeuw niet doorsijpelt

door de vloeren In de duisternis,

Angst stijgt op uit haar hart

Via geheime trappen komen deze enorme nachtmerries op zoek naar hun doel

Ze hebben de vorm van slanke pinnen van staal

Welke stilte en verdeeldheid de geest van degenen die hier komen om te genezen

De gescheurde huid van haar muren

Bloedt stof, verstikking en droog

Deze monoliet is een gevangenis voor de eenzame gevangenen van de gevangen geest

Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen

Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt

Zij regeert, deze gotische godin

In haar afbrokkelende rood en grijs,

ze staat alleen en ongevoelig voor de pijn van binnen

Op zoek naar niets anders dan de hulp van waanzin om haar aderen te vullen

Haar littekens lopen diep, tot aan het gesteente, de richel

Terwijl de zomerhitte stijgt naar een loden, luchtloze lucht

De ziekte in haar sijpelt naar buiten en kleurt de velden bruin

Deze weg naar eindeloze hel

Is geplaveid met goede bedoelingen

Zwarte tunnels en kronkelende gangen die vanuit de zaligheid leiden

naar de hel en weer terug

Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen

Vrees het kasteel terwijl ze hurkt

Vrees het kasteel, ontvlucht haar volgelingen

Vrees het kasteel, terwijl ze in de wolken hurkt