The Garden - I Monster

There’s an ancient, ancient garden

That I see sometimes in dreams

Where the very Maytime sunlight plays

And glows with spectral gleams

Where the gaudy-tinted blossoms

Seem to wither into grey

And the crumbling walls and pillars

Waken thoughts of yesterday

There are vines in nooks and crannies

And there’s moss about the pool

And the tangled weedy thicket

Chokes the arbour dark and cool:

In the silent sunken pathways

Springs an herbage sparse and spare

Where the musty scent of dead things

Dulls the fragrance of the air

There is not a living creature

In the lonely space around

And the hedge-encompass'd quiet

Never echoes to a sound

As I walk, and wait, and listen

I will often seek to find

When it was I knew that garden

In an age long left behind

I will oft conjure a vision

Of a day that is no more

As I gaze upon the grey, grey scenes

I feel I knew before

Then a sadness settles o’er me

And a tremor seems to start:

For I know the flow’rs are shrivell’d hopes—

The garden is my heart!

Er is een oude, oude tuin

Die ik soms in dromen zie

Waar het Maytime-zonlicht speelt

En gloeit met spectrale glans

Waar de opzichtig getinte bloesems

Lijkt te verwelken tot grijs

En de afbrokkelende muren en pilaren

Gedachten aan gisteren wakker maken

Er zijn wijnstokken in hoeken en gaten

En er is mos over het zwembad

En het verwarde, onkruidachtige struikgewas

Verstikt het prieel donker en koel:

In de stille verzonken paden

Springt een kruid schaars en spaarzaam op

Waar de muffe geur van dode dingen

Dooft de geur van de lucht

Er is geen levend wezen

In de eenzame ruimte rondom

En de heg-omvatten'd stil

Echokt nooit naar een geluid

Terwijl ik loop, wacht en luister

Ik zal vaak zoeken om te vinden

Toen het was, kende ik die tuin

In een tijdperk dat lang is achtergelaten

Ik zal vaak een visioen oproepen

Van een dag die niet meer is

Terwijl ik naar de grijze, grijze scènes staar

Ik heb het gevoel dat ik het eerder wist

Dan komt er een droefheid over mij

En een tremor lijkt te beginnen:

Want ik weet dat de stromen verschrompelde hoop zijn...

De tuin is mijn hart!