Nemesis - I Monster

Thro' the ghoul-guarded gateways of slumber

Past the wan-moon'd abysses of night

I have liv’d o’er my lives without number

I have sounded all things with my sight;

And I struggle and shriek ere the daybreak, being driven to madness with fright

I have whirl’d with the earth at the dawning

When the sky was a vaporous flame;

I have seen the dark universe yawning

Where the black planets roll without aim;

Where they roll in their horror unheeded, without knowledge or lustre or name

I had drifted o’er seas without ending

Under sinister grey-clouded skies

That the many-fork'd lightning is rending

That resound with hysterical cries;

With the moans of invisible daemons that out of the green waters rise

I have plung’d like a deer thro' the arches

Of the hoary primoridal grove

Where the oaks feel the presence that marches

And stalks on where no spirit dares rove;

And I flee from a thing that surrounds me, and leers thro' dead branches above

I have stumbled by cave-ridden mountains

That rise barren and bleak from the plain

I have drunk of the fog-foetid fountains

That ooze down to the marsh and the main;

And in hot cursed tarns I have seen things I care not to gaze on again

I have scann’d the vast ivy-clad palace

I have trod its untenanted hall

Where the moon writhing up from the valleys

Shews the tapestried things on the wall;

Strange figures discordantly woven, which I cannot endure to recall

I have peer’d from the casement in wonder

At the mouldering meadows around

At the many-roof'd village laid under

The curse of a grave-girdled ground;

And from rows of white urn-carven marble

I listen intently for sound

I have haunted the tombs of the ages

I have flown on the pinions of fear

Where the smoke-belching Erebus rages

Where the jokulls loom snow-clad and drear:

And in realms where the sun of the desert

Consumes what it never can cheer

I was old when the Pharaohs first mounted

The jewel-deck'd throne by the Nile;

I was old in those epochs uncounted

When I, and I only, was vile;

And Man, yet untainted and happy

Dwelt in bliss on the far Arctic isle

Thro' de ghoul-bewaakte poorten van de slaap

Voorbij de wan-moon'd afgronden van de nacht

Ik heb mijn leven zonder nummer geleefd

Ik heb alle dingen met mijn zicht geklonken;

En ik vecht en gil voor het aanbreken van de dag, tot waanzin gedreven van angst

Ik heb met de aarde gewerveld bij het aanbreken van de dag

Toen de lucht een dampende vlam was;

Ik heb het donkere universum zien gapen

Waar de zwarte planeten zonder doel rollen;

Waar ze onopgemerkt in hun horror rollen, zonder kennis of glans of naam

Ik was over zeeën afgedreven zonder te eindigen

Onder sinistere grijsbewolkte luchten

Dat de bliksem met vele vorken aan het scheuren is

Dat weerklinkt met hysterische kreten;

Met het gekreun van onzichtbare demonen die uit het groene water oprijzen

Ik heb een hert door de bogen laten vallen

Van het grijze oerbos

Waar de eiken de aanwezigheid voelen die marcheert

En besluipt waar geen geest durft te zwerven;

En ik vlucht voor een ding dat mij omringt, en gluurt naar dode takken boven

Ik ben gestruikeld door grotten vol bergen

Die dor en somber oprijzen uit de vlakte

Ik heb gedronken van de mistige fonteinen

Dat sijpelt naar het moeras en het hoofd;

En in hete vervloekte bergmeertjes heb ik dingen gezien waar ik niet meer naar wil staren

Ik heb het enorme met klimop begroeide paleis gescand

Ik heb de onbewoonde hal betreden

Waar de maan kronkelt uit de valleien

Toont de wandtapijten aan de muur;

Vreemde figuren dissonant geweven, die ik niet kan verdragen om me te herinneren

Ik heb in verwondering gekeken vanuit het raam

Op de vermolmde weiden rondom

In het dorp met vele daken dat eronder ligt

De vloek van een met graf omgorde grond;

En uit rijen wit uit urnen gesneden marmer

Ik luister aandachtig naar geluid

Ik heb door de graven der eeuwen gesnuffeld

Ik heb gevlogen op de tandwielen van angst

Waar de rook oprispende Erebus woedt

Waar de grappenmakers besneeuwd en somber opdoemen:

En in sferen waar de zon van de woestijn

Verbruikt wat het nooit kan opvrolijken

Ik was oud toen de farao's voor het eerst stegen

De met juwelen versierde troon bij de Nijl;

Ik was oud in die ontelbare tijdperken

Toen ik, en ik alleen, gemeen was;

En Man, maar toch onbesmet en gelukkig

Woonde in gelukzaligheid op het verre Arctische eiland