The Womb - Horrendous

The darkness beckons, seductive creature and I awaken from slumber

Enslaved by this addiction under winter’s darkest moon

Thrust outside into the cold by an insatiable craving

And I head north into the woods, as I invite the chills:

«Take control, sweet caress»

I want to taste the dark, to feed on its chaos

Across paths drenched in snow, navigating the decrepit labyrinth

Clawed by thorns, I brave the blizzard in search of the archetype

Trees tremble, choked in ice, shadows dance in mournful jubilee

I reach the passing and out of the brush emerges the goat, our gazes meet

And I fill with twisted prophecy, I collapse in sickness

The cold is asphyxiating, the wretched trees whisper eulogies

Between my final breaths, the goat whispered into my ear: «Chaos shall prevail»

Perhaps I will return someday, born from the womb of winter

In a mockery of the son, the sweetest blasphemy

As the chills traverse my spine, serpentine sensation, the sky is but an

infinite void

The cold is so vast, it permeates all, infinite in power

It cradles me like a child and keeps watch like a shepherd

Stay with me, oh dismal angel, until the darkness comes

De duisternis lonkt, verleidelijk wezen en ik ontwaak uit mijn slaap

Verslaafd aan deze verslaving onder de donkerste maan van de winter

Duw naar buiten in de kou door een onverzadigbare hunkering

En ik ga naar het noorden, het bos in, terwijl ik de rillingen uitnodig:

«Neem de controle, zoete streling»

Ik wil het duister proeven, me voeden met zijn chaos

Over paden doordrenkt met sneeuw, navigeren door het vervallen labyrint

Geklauwd door doornen, trotseer ik de sneeuwstorm op zoek naar het archetype

Bomen trillen, verstikt in ijs, schaduwen dansen in een treurig jubileum

Ik bereik het passeren en uit het struikgewas komt de geit tevoorschijn, onze blikken ontmoeten elkaar

En ik vul met verdraaide profetie, ik bezwijk van ziekte

De kou is verstikkend, de ellendige bomen fluisteren lofprijzingen

Tussen mijn laatste ademteugen door fluisterde de geit in mijn oor: «Chaos zal zegevieren»

Misschien kom ik ooit terug, geboren uit de baarmoeder van de winter

In een spot van de zoon, de zoetste godslastering

Terwijl de rillingen over mijn ruggengraat gaan, kronkelige sensatie, is de lucht maar een...

oneindige leegte

De kou is zo groot dat het alles doordringt, oneindig in kracht

Het wiegt me als een kind en houdt de wacht als een herder

Blijf bij me, o sombere engel, totdat de duisternis komt