The Somber (Desolate Winds) - Horrendous

The sky if falling, it’s vomiting fire

over the mournful earth

Mekk scour the land in search of sanctuary

Seven decades of pestilence

haunt the living detrtus

Can no one escape the mark of the beast?

Rivers overflow with sorrow as

humanity drowns in war

Man feasts upon his brother’s demise

All monuments to triumph

have been destroyed

Have we all paid tribute to the beast?

«Surely this is the end»

Cried the confessor

«Perhaps the seals have been broken,

I can hear the horns of the angels blaze»

They streak across the deepest sunset

He cradled his holy book

His last breath exhausted in despair

Under the poisonous embers

of the final sun

And darkness descended

Eons haven’t witnessed a night so cold

Pierces the skin, chills the veins

Hearts of the believers are frozen

Under a frigid, limitless darkness

Survivors emerged from hiding

to find a black earth

Trembling with betrayal, they indict,

«He never came!»

Weary bodies huddle in futility

Clinging to life (like decaying parasites)

As death walks the land

Victim to…

The frigid silence of eternity

Disturbed by moans of despair

If you listen close

You can almost hear the

cackling of the beast

On the cusp of desolate winds

Als de lucht valt, braakt het vuur uit

over de treurige aarde

Mekk doorzoeken het land op zoek naar heiligdom

Zeven decennia van pestilentie

achtervolgen de levende detrtus

Kan niemand ontsnappen aan het merkteken van het beest?

Rivieren stromen over van verdriet als

mensheid verdrinkt in oorlog

Man viert feest bij overlijden van zijn broer

Alle monumenten om te zegevieren

zijn vernietigd

Hebben we allemaal hulde gebracht aan het beest?

"Dit is zeker het einde"

riep de biechtvader

«Misschien zijn de zegels verbroken,

Ik hoor de hoorns van de engelen blazen»

Ze schieten over de diepste zonsondergang

Hij wiegde zijn heilige boek

Zijn laatste adem uitgeput in wanhoop

Onder de giftige sintels

van de laatste zon

En duisternis daalde neer

Eeuwen hebben nog nooit zo'n koude nacht meegemaakt

Doorboort de huid, verkoelt de aderen

Harten van de gelovigen zijn bevroren

Onder een ijskoude, grenzeloze duisternis

Overlevenden kwamen tevoorschijn uit hun schuilplaats

om een ​​zwarte aarde te vinden

Bevend van verraad klagen ze aan,

«Hij is nooit gekomen!»

Vermoeide lichamen kruipen ineengedoken in nutteloosheid

Vastklampen aan het leven (zoals rottende parasieten)

Terwijl de dood door het land loopt

Slachtoffer van…

De ijskoude stilte van de eeuwigheid

Verstoord door wanhoopskreten

Als je goed luistert

Je kunt de bijna horen

gekakel van het beest

Op het punt van woeste winden