On The Precipice - Hollow Earth

We are the parasitic blight of the world

An overpopulated horde of competitors

In competition for the scarcely limited

Resources of the earth

Standing armies with weapons in hand

In pursuit of imperial wealth

Unknowingly we forge our path to cultural collapse

With valor and confidence

We spread our wings and step off the edge

And in the freedom of the air

We claim victory

Despite the warning signs of vital disrepair

We’ll defy gravity and remain in flight

And with godlike impunity

We cast our shadow unflinchingly

Upon our desire to thrive

But after centuries of perpetual dissension

The end is now in sight

Collapsing, as we plummet to our demise

Failing, closing the gap between the dirt and the ash

Crumbling, as we deliver our final prayers

Descending, upon a bed of nails in a fiery hell

For the cinders are now blazing red

Beneath the cauldron of our culture

For ten thousand years

This fire has scorched the earth

No gods or prophets to lift this curse

So now here we are

At the crux in the wake of such loss

We stand on the precipice of human extinction

We stand on the precipice of

Ten thousand years in dissent

Propagated by a thirst for power and wealth

Break the chains and relent

Or we shall perish by the rite of the damned

Wij zijn de parasitaire plaag van de wereld

Een overbevolkte horde concurrenten

In competitie voor de nauwelijks beperkte

Hulpbronnen van de aarde

Staande legers met wapens in de hand

In het nastreven van keizerlijke rijkdom

Onbewust banen we ons pad naar culturele ineenstorting

Met moed en vertrouwen

We spreiden onze vleugels en stappen van de rand af

En in de vrijheid van de lucht

We claimen de overwinning

Ondanks de waarschuwingssignalen van vitaal verval

We trotseren de zwaartekracht en blijven in de vlucht

En met goddelijke straffeloosheid

We werpen onwankelbaar onze schaduw

Op ons verlangen om te gedijen

Maar na eeuwen van eeuwige onenigheid

Het einde is nu in zicht

Instortend, terwijl we naar onze ondergang kelderen

Falen, het gat tussen het vuil en de as dichten

Afbrokkelend, terwijl we onze laatste gebeden uitspreken

Afdalen, op een spijkerbed in een vurige hel

Want de sintels zijn nu laaiend rood

Onder de ketel van onze cultuur

Tienduizend jaar lang

Dit vuur heeft de aarde verschroeid

Geen goden of profeten om deze vloek op te heffen

Dus nu zijn we hier

De kern van een dergelijk verlies

We staan ​​op de afgrond van het uitsterven van de mens

We staan ​​op de afgrond van

Tienduizend jaar verschil van mening

Gepropageerd door een honger naar macht en rijkdom

Breek de kettingen en geef toe

Of we zullen omkomen door de ritus van de verdoemden