Walking Past The Graveyard, Not Breathing - Hem

Walking past the graveyard we’re holding in our breathes

It’s a long way to the corner, trying not to wake the guests

Inside the rows of mausoleums, the gate with iron wings

They are there though we can’t see them

As the breath inside is burning

Till the games we play as children

Come to harden into bone

Running from this city made of stone

I’m walking past the graveyard, may the breath inside me stay

As I stumble in the ballroom or I’m face down in the hallway

Where the games we played as children

Keep us safe when we’re alone

Hiding from this city made of stone

I’m walking past the graveyard, another yeas has passed

And the breath that I’ve been holding is rising up and lasts

Until it burns through all my sadness, ‘cause breathe just wants to spill

But if I’m breathing then I’m talking, then I’m kneeling on the hill and say

How I miss you

How I miss you

How I miss you

Still

Lopend langs het kerkhof houden we onze adem in

Het is een lange weg naar de hoek om de gasten niet wakker te maken

Binnen de rijen mausolea, de poort met ijzeren vleugels

Ze zijn er, hoewel we ze niet kunnen zien

Terwijl de adem van binnen brandt

Tot de games die we als kinderen spelen

Kom om te verharden tot bot

Rennend vanuit deze stad van steen

Ik loop langs het kerkhof, moge de adem in mij blijven

Als ik strompel in de balzaal of met mijn gezicht naar beneden in de gang

Waar de games die we als kinderen speelden

Bescherm ons als we alleen zijn

Verstopt voor deze stad gemaakt van steen

Ik loop langs het kerkhof, alweer een jaar voorbij

En de adem die ik heb ingehouden, stijgt op en houdt aan

Totdat het door al mijn verdriet brandt, want ademen wil gewoon morsen

Maar als ik adem, dan praat ik, dan kniel ik op de heuvel en zeg

Hoe ik je mis

Hoe ik je mis

Hoe ik je mis

Nog steeds