La Montanara (Das Lied Der Berge) - Heino

Die Berge, sie grueßen dich

hoerst du mein Echo schallen und leise verhallen,

Dort, wo in blauen Fernen die Welten … entschwinden

moecht ich dich wiederfinden … mein unvergessenes Glueck

La Montanara ohe

Von Fern rauscht ein Wasserfall

und durch die gruenen Tannen … bricht silber das Licht

doch meine Sehnsucht brennt … im Klang alter Lieder

Laut hallt mein Echo wieder … nur du hoerst es flehend

Weit sind die Schwalben … nach Sueden geflogen

ueber die ewigen Berge und Taeler,

und eine Wolke … kam einsam gezogen

doch wart ich immer vergeblich auf dich

Hoerst du La Montanara

Die Berge, sie grueßen dich

hoerst du mein Echo schallen und leise verhallen,

Dort, wo in blauen Fernen die Welten … entschwinden

moecht ich dich wiederfinden … mein unvergessenes Glueck.

La Montanara

De bergen, ze begroeten je

Hoor je mijn echo rinkelen en zacht vervagen,

Daar, waar in de blauwe afstanden de werelden ... verdwijnen

Ik zou je graag weer willen vinden ... mijn onvergetelijke geluk

La Montanara oh

Een waterval ruist in de verte

en door de groene dennenbomen … breekt het licht zilver

maar mijn verlangen brandt ... in het geluid van oude liedjes

Mijn echo galmt luid ... alleen jij hoort het smekend

Ver hebben de zwaluwen gevlogen … naar het zuiden

over de eeuwige bergen en dalen,

en een wolk... kwam eenzaam getrokken

maar ik heb altijd tevergeefs op je gewacht

Hoor je La Montanara

De bergen, ze begroeten je

Hoor je mijn echo rinkelen en zacht vervagen,

Daar, waar in de blauwe afstanden de werelden ... verdwijnen

Ik zou je graag terug willen vinden... mijn onvergetelijke geluk.

La Montanara