Vina - Heiden

Sivá tvář její pohltí prach,

stříbrné hvězdy na lících jí tají

Krůpěje smutku stékají v řekách,

řeky bez konce — tak hořké se zdají.

Hledíc na obraz na hladině vody,

polyká slova, jež říct se nedají.

Dusí oprátka vlastní nesvobody,

znavené oči útěchu hledají.

Jednou uvidět jasnější den,

jednou umlčet svědomí křik.

Zářící Triskeles daroval sen,

kéž světlo protrhne černých chmur šik.

Dvě drobné dlaně plačtivou tvář kryjí,

pod bílým závojem stigmata viny.

Doteky hlubin snad tu vinu smyjí,

čarvoné tůně snad utopí činy.

Činy co s můrami vrací se zpět

a duši nebohé nedjaí spát.

Můry co do křídel zahalí svět,

věci co vidíš se neměly stát…

(English)

Her grey face will absorb the dust,

silver stars melt on her cheeks.

Drops of sorrow are funning like rivers,

rivers without end — so bitter they seem to be.

Looking at the image on water surface,

swallowing wods that cannot be told.

The noose of her own lack of freedom chokes,

tired eyes are looking for solace.

To see a brighter day sometime,

to silence scream of conscience someday.

Greaming Triskeles gave dream as a present,

let the light breaks the crod of black worries.

Two small hands buried a tearful face,

under a white veil stigma of blame.

Touches of depths will perhaps purge away the guilt,

actions will be perhaps drowned in magic pools.

Actions that come back in nightmares

and do not allow oor soul to sleep.

Owlet moths will cover the world with their wings,

things you see should not have happened…

Haar grijze gezicht slikt het stof op,

de zilveren sterren op haar wangen verbergen

Druppels van verdriet stromen in rivieren,

rivieren zonder einde - zo bitter lijken ze.

Kijkend naar het beeld op het wateroppervlak,

hij slikt de woorden in die niet gezegd kunnen worden.

De verstikkende strop van de eigen onvrijheid,

vermoeide ogen zoeken troost.

Een dag om een ​​betere dag te zien

eenmaal om de schreeuw van het geweten het zwijgen op te leggen.

Shining Triskeles schonk een droom,

moge het licht door de donkere wolken van chic breken.

Twee kleine handen bedekken een huilend gezicht,

onder de witte sluier van de stigmata van schuld.

De aanrakingen van de diepte kunnen de schuld wegwassen,

karmozijnrode poelen kunnen acties verdrinken.

Mottendaden komen terug

en de arme ziel slaapt niet.

Motten die de wereld bedekken met hun vleugels,

de dingen die je ziet hadden niet mogen gebeuren...

(Engels)

Haar grijze gezicht zal het stof absorberen,

zilveren sterren smelten op haar wangen.

Druppels van verdriet stromen als rivieren,

rivieren zonder einde - zo bitter lijken ze te zijn.

Kijkend naar het beeld op het wateroppervlak,

slikkende bossen die niet verteld kunnen worden.

De strop van haar eigen gebrek aan vrijheid verstikt,

vermoeide ogen zoeken troost.

Om ooit een betere dag te zien

ooit die stilteschreeuw van het geweten.

Greaming Triskeles gaf droom cadeau,

laat het licht het snoer van zwarte zorgen breken.

Twee kleine handen begroeven een betraand gezicht,

onder een witte sluier stigma van schuld.

Aanrakingen van diepten zullen misschien de schuld wegspoelen,

acties zullen misschien verdrinken in magische poelen.

Acties die terugkomen in nachtmerries

en laat je ziel niet slapen.

Uilmotten zullen de wereld bedekken met hun vleugels,

dingen die je ziet hadden niet mogen gebeuren...