A Small Turn Of Human Kindness - Harvey Milk

«Sardines again, Joey?

I’m so sick of all this.

Why are we out here?

Why did we leave San Antonio?»

The fire rose as she said this, showing that

her eyes were moist

«There's still a half a Nestle’s Crunch bar in the bag.

I’m sick of all this,

too, ya know.

And you know why we left San Antonio so don’t even start that…

I’m sorry Mary.

I know this is no place for you, especially now.

«We were on the edge of a hay field, separated from I-20 by a strip of pine

trees.

What kind of father am I gonna make, I was thinking to myself.

A man with broken down hands who can’t even find a bed to lay his wife on

«Maybe we should find a manger.»

I said, making an old joke.

She started to cry

for real

«I'm sorry, babydoll.

I’ll find a place for us somewhere, I promise…

I love you.»

It was a stupid thing to say and we didn’t talk again for a while

after that.

She laid down with her back to me and I stayed up to watch the fire.

About an hour later, I guess, I heard tires screeching and a loud «thud»

from the highway.

I got up to go see what had been hit.

Just before I got to

the trees, I heard Mary say «What the fuck was that?»

She was sitting up

waiting for me when I got back

«I just saw the saddest thing that I have ever seen in my life.

This big doe

just got run over and her baby is just lying there beside her, just sitting

there licking her and looking around, Jesus.»

Mary got up and pulled my revolver out of the bag

«What are you going to do with that?»

She was already in the trees.

It took almost five minutes for the gunshot,

then suddenly, she was back

«I shot the fawn.»

«Yeah, I heard.»

'Weer sardines, Joey?

Ik ben dit allemaal zo beu.

Waarom zijn we hier?

Waarom hebben we San Antonio verlaten?»

Het vuur rees op toen ze dit zei, wat aantoont dat

haar ogen waren vochtig

«Er zit nog een halve Nestle’s Crunch-reep in de zak.

Ik ben dit alles zat,

ook, weet je.

En je weet waarom we San Antonio hebben verlaten, dus begin daar niet eens aan...

Het spijt me Maria.

Ik weet dat dit geen plaats voor jou is, vooral nu niet.

«We stonden aan de rand van een hooiveld, gescheiden van de I-20 door een strook pijnbomen

bomen.

Wat voor vader ga ik worden, dacht ik bij mezelf.

Een man met gebroken handen die niet eens een bed kan vinden om zijn vrouw op te leggen

"Misschien moeten we een kribbe vinden."

zei ik, terwijl ik een oude grap maakte.

Ze begon te huilen

echt

'Het spijt me, babydoll.

Ik zal ergens een plek voor ons vinden, dat beloof ik...

Ik houd van jou."

Het was dom om te zeggen en we hebben een tijdje niet meer gesproken

daarna.

Ze ging met haar rug naar me toe liggen en ik bleef op om naar het vuur te kijken.

Ongeveer een uur later, denk ik, hoorde ik banden piepen en een luide "plof"

vanaf de snelweg.

Ik stond op om te gaan kijken wat er was geraakt.

Vlak voordat ik moest

de bomen, hoorde ik Mary zeggen: "Wat was dat verdomme?"

Ze zat rechtop

op me wachten toen ik terugkwam

«Ik heb zojuist het meest trieste gezien dat ik ooit in mijn leven heb gezien.

Deze grote hinde

ben net aangereden en haar baby ligt gewoon naast haar, gewoon zittend

daar haar likkend en rondkijkend, Jezus.»

Mary stond op en haalde mijn revolver uit de tas

"Wat ga je daarmee doen?"

Ze zat al in de bomen.

Het duurde bijna vijf minuten voor het schot,

toen was ze ineens terug

"Ik heb het reekalf neergeschoten."

"Ja, ik heb het gehoord."