Masque of the Red Death - Hades

I. Red Death

It was a time when life was short

Long devastated was the land

Never had there ever been

A more fatal plague against all man

Pungent pain, sudden faintness

Your energy begins to fade

As you stand there somewhat daunted

You know 'Red Death' is on it’s way

Blood, blood, blood and more blood

Profuse bleeding at the pores

You watch your blood slowly sizzle

As your flesh dissolves some more

Screams of anguish, blood still flowing

Pollutes the ground a rotten red

Your time has come, you must meet your maker

As you slip into the valley of the shadow of death

II.

The Prince’s Master Plan

All men feared this great disaster

But the valiant Prince had the only answer

For his majesty and his chosen ones

The inception of new life would free them of contagion

Magnificent it was this structure of seclusion

Surrounded by these walls so massive yet elusive

The gates were welded shut impervious to those forsaken

Never letting go of the souls that were taken

There was beauty, there was wine

Ambrosia and sweet nectar

Flowing from within

All appliances of pleasure

Inside the Master-Plan

Providing noble lunacy

Outside the palace gates

'Red Death' just sits and waits for you

Narration:

It was toward the close of the fifth or

Sixth month of his seclusion, and while the

Pestilence raged most furiously abroad, that

The Prince Prospreo entertained his thousand

Friends at a masked ball of the most unusual

Magnificence… Edgar Allen Poe (1809−1849)

III.

The Masquerade including the Twelfth Hour and Return of the Red Death

Bizzare it was seven chambers

Held this jubilee except for one

It stood alone, the western wing

Where no one shared it’s offerings

Blood tinted panes, brazier or fire

Projects it’s rays

A clock stands tall, ominous

It warns of death so soon to be

So loud, so deep the guests pay heed

The dissonant ring of ebony

The crowd goes pale as darkness

Shrouds the maskers in their revelry

Then as the echos ceased

A light laughter spread through the assembly

And all is well

Until the next chiming of old ebony

The ebony clock struck the twelfth hour

And everyting ceased as the revellers cowered

The pendulum swings all still, all silent

Save the voice of old ebony

As the last chime died and sunk into silence

Soon it was felt a presence so strange

Tall and gaunt who is this masked figure

Shrouded in habiliments of the grave?

His blood splattered mask bore a striking resemblence

The countenance of a rigid corpse

He stalked to and fro in a slow, solemn movement

Enraging the Duke, invasion of his sanctuary

'Seize him, unmask him, ' commanded the prince

'Who dares insult us with this blasphemous mockery?

You’ll hang at sunrise!

'

Not a person came forth it seemed like all was lost

As the intruder make his way unimpeded

An anon he went on trugged through each chamber

Where the music once swelled and the dreams lived on and on

The prince in pursuit dagger drawn aloft

As the figure retreats to the seventh chamber

He suddenly turns, a piercing sharp cry

Now the Prince lay dead in the hall of the velvet…

Then summoning the wild courage of despair

A throng of revellers at once threw themselves

Into the black apartment, and seizing the mummer

Whose tall dark figure stood erect and motionless

Within the shadow of the ebony clock, gasped

In unutterable horror at finding the grave

Cerements and corpse-like mask, which they

Handled with so violent a rudeness, untenated

By any tangible form

And now was acknowlegded the presence

Of the Red Death.

He had come as a thief

In the night and one by one droppd the revellers

In the blood-bedewed halls of their revel

And died each in the despairing posture of his fall

As the life of the ebony clock went out

With that the last of the gay

And the flames of the tripods expired.

And Darkness

And Decay and the Red Death held illimitable dominion over all…

Edgar Allen Poe (1809−1849)

I. Rode Dood

Het was een tijd waarin het leven kort was

Lang verwoest was het land

Nooit was er ooit geweest

Een meer dodelijke plaag tegen alle mensen

Scherpe pijn, plotseling flauwvallen

Je energie begint te vervagen

Terwijl je daar een beetje ontmoedigd staat

Je weet dat 'Rode Dood' eraan komt

Bloed, bloed, bloed en nog eens bloed

Overvloedig bloeden in de poriën

Je ziet je bloed langzaam sissen

Naarmate je vlees nog meer oplost

Schreeuwen van angst, het bloed stroomt nog steeds

Vervuilt de grond een rot rood

Je tijd is gekomen, je moet je maker ontmoeten

Terwijl je in de vallei van de schaduw des doods glijdt

II.

Het masterplan van de prins

Alle mannen vreesden deze grote ramp

Maar de dappere prins had het enige antwoord

Voor zijne majesteit en zijn uitverkorenen

Het begin van een nieuw leven zou hen van besmetting bevrijden

Prachtig was deze structuur van afzondering

Omringd door deze muren, zo enorm en toch ongrijpbaar

De poorten waren dicht gelast, ondoordringbaar voor degenen die verlaten waren

Nooit loslaten van de zielen die werden genomen

Er was schoonheid, er was wijn

Ambrozijn en zoete nectar

Van binnenuit stromen

Alle apparaten van plezier

Binnen het Masterplan

Het verstrekken van nobele waanzin

Buiten de paleispoorten

'Red Death' zit gewoon en wacht op je

verhaal:

Het was tegen het einde van de vijfde of

Zesde maand van zijn afzondering, en terwijl de...

De pest woedde het meest woedend in het buitenland, dat

De prins Prospreo vermaakte zijn duizend

Vrienden op een gemaskerd bal van de meest ongewone

Pracht… Edgar Allen Poe (1809-1849)

III.

De maskerade inclusief het twaalfde uur en de terugkeer van de rode dood

Bizzare het waren zeven kamers

Hield dit jubileum op één na

Het stond alleen, de westelijke vleugel

Waar niemand zijn aanbod deelde

Bloed getinte ruiten, vuurpot of vuur

Projecteert zijn stralen

Een klok staat hoog, onheilspellend

Het waarschuwt voor de dood zo spoedig

Zo luid, zo diep dat de gasten opletten

De dissonante ring van ebbenhout

De menigte wordt bleek als de duisternis

Omhult de maskers in hun feestvreugde

Toen de echo's stopten

Een licht gelach verspreidde zich door de vergadering

En alles is goed

Tot het volgende gerinkel van oud ebbenhout

De ebbenhouten klok sloeg het twaalfde uur

En alles stopte toen de feestvierders ineenkrompen

De slinger zwaait helemaal stil, helemaal stil

Bewaar de stem van oud ebbenhout

Toen de laatste gong stierf en in stilte verzonken

Al snel werd het zo vreemd gevoeld

Lang en uitgemergeld wie is deze gemaskerde figuur?

Gehuld in gewaden van het graf?

Zijn met bloed besmeurde masker vertoonde een opvallende gelijkenis

Het gelaat van een stijf lijk

Hij liep heen en weer in een langzame, plechtige beweging

De hertog woedend maken, invasie van zijn heiligdom

'Grijp hem, ontmasker hem,' beval de prins

'Wie durft ons te beledigen met deze godslasterlijke spot?

Je zult hangen bij zonsopgang!

'

Er kwam geen persoon naar voren, het leek alsof alles verloren was

Terwijl de indringer ongehinderd zijn weg vindt

Anon ging hij verder door elke kamer

Waar ooit de muziek zwol en de dromen steeds maar doorleefden

De prins in achtervolgingsdolk omhoog getrokken

Terwijl de figuur zich terugtrekt in de zevende kamer

Hij draait zich plotseling om, een doordringende scherpe kreet

Nu lag de prins dood in de hal van het fluweel...

Dan de wilde moed van wanhoop oproepen

Een menigte feestvierders wierp zich tegelijk

In het zwarte appartement, en het grijpen van de mummer

Wiens lange donkere gestalte rechtop en onbeweeglijk stond?

In de schaduw van de ebbenhouten klok, hijgde hij

In onuitsprekelijke afschuw bij het vinden van het graf

Cerementen en lijkachtig masker, die ze

Behandeld met zo'n gewelddadige onbeschoftheid, niet onderhouden

Door elke tastbare vorm

En nu werd de aanwezigheid erkend

Van de Rode Dood.

Hij was gekomen als een dief

In de nacht en één voor één lieten de feestvierders vallen

In de met bloed bezaaide zalen van hun feest

En stierven elk in de wanhopige houding van zijn val

Toen het leven van de ebbenhouten klok uitging

Daarmee de laatste van de homo's

En de vlammen van de statieven doofden.

en duisternis

En Decay en de Rode Dood hadden een onbeperkte heerschappij over alles...

Edgar Allen Poe (1809-1849)