Hard Rain - Gravemind

Blot out the sun, ride out the day.

Life comes to me less and less as I age.

I can’t decide where I’m going, so blot out the sun, ride out the day

These feelings fold me into little versions of myself, I can’t reach out for

help.

I’ve got the weight of the world on my shoulders.

Tell me what’s the use

in the truth, when I’m still supporting you?

So let’s dance together and close

our eyes, we’ll numb what’s real to stay alive

Mistakes hold me here, reminding me I’m to blame.

Suffering.

I guess I got what

I wanted.

Can you guess what I wanted?

One more breath.

One more step.

Maybe I can do better?

Does it make you feel

better?

The rope has frayed.

We can’t both be saved.

My white-knuckles grip,

but I can’t hold this weight

It gets better.

Please tell me it gets better?

Lately, I can’t remember anything, the memories fall like leaves.

I can’t tell if I’ve been enlightened or damned?

I’ll keep turning to the sky, and wondering why I am here.

Truth whispers

silently, that I’m too blind to see, but I’ll keep going

Verdwijn de zon, rijd de dag uit.

Het leven komt steeds minder naar me toe naarmate ik ouder word.

Ik kan niet beslissen waar ik heen ga, dus wis de zon, rijd de dag uit

Deze gevoelens vouwen me in kleine versies van mezelf, waar ik niet naar uit kan reiken

helpen.

Ik heb het gewicht van de wereld op mijn schouders.

Vertel me wat het nut is?

in de waarheid, terwijl ik je nog steeds steun?

Dus laten we samen dansen en afsluiten

onze ogen, we verdoven wat echt is om in leven te blijven

Fouten houden me hier vast en herinneren me eraan dat ik de schuldige ben.

Lijden.

Ik denk dat ik heb wat?

Ik wilde.

Kun je raden wat ik wilde?

Nog een ademtocht.

Nog een stap.

Misschien kan ik het beter?

Geeft het je een gevoel?

beter?

Het touw is gerafeld.

We kunnen niet allebei worden gered.

Mijn knokkels grijpen,

maar ik kan dit gewicht niet aan

Het wordt beter.

Vertel me alsjeblieft dat het beter wordt.

De laatste tijd kan ik me niets meer herinneren, de herinneringen vallen als bladeren.

Ik weet niet of ik verlicht of verdoemd ben?

Ik blijf me naar de lucht wenden en me afvragen waarom ik hier ben.

Waarheid fluistert

stil, dat ik te blind ben om te zien, maar ik zal doorgaan