Парк Мечты Навязчивого Состояния - GONE.Fludd

Какой чудесный в небо вырос гриб

Землю усеяло птицами вмиг

Нет никого, куда ни погляди

Я не хочу веселиться один

В чёрные дыры ключи

Заблудшая душа, дитя Луны

В поисках тишины

Сенсоры напряжены

Брожу меж убитых и типа «живых»

Гриф над кучей мертвых мнений

Все без изменений

Паттерн неких измерений

Инфицированный разум

Зафиксируй положенье, за плечами тени

Замечали те ли пепел с неба?

В свете бархатной Луны я соревнуюсь в беге с ветром

Клянусь, они слепы, новокаин в веко

Тени идут следом, и я слышу смех их

В комнате полной зеркал

Нет никого, где бы я ни искал

Куда ни глянь, вижу только себя

Нет ни окон, ни дверей, ни ковра

Куда смог бы срыгнуть свои мысли отврата

В голове вата, я хочу обратно,

Но чувствую, что не обрадует правда

Тяжесть утрат, мне поможет отрава

Я кричу лучами кислоты, лучами скорости

Чая и кофе, отчаянной молодости

Сигарет и наклонностей

Хочу бежать, но парю в невесомости

Что мне предложит ваш ёбаный мир?

Кроме похвал, кроме рукопожатий, планов на будущее

С меня хватит,

Но голоса сзади мне шепчут: «Друг, кричи о помощи»

Звёзды покажут путь

Луна укажет суть

Тем, кто отважится

Да, мне так кажется

Кратеры ночи в глазницах у каждого

Курю дерьмо, вижу ничего важного

Вижу себя

Где же друзья?

Пальцами рву веки вспомнить, кто я

Птица над небом паря замерла

Собрался с духом, разбил зеркала

Wat groeide er een prachtige paddenstoel in de lucht

De aarde was in een oogwenk bezaaid met vogels

Er is niemand waar je ook kijkt

Ik wil niet alleen plezier hebben

Sleutels tot zwarte gaten

Verloren ziel, kind van de maan

Op zoek naar stilte

Sensoren zijn gespannen

Ik dwaal tussen de doden en het type "leven"

Gier over een stel dode meningen

Allemaal ongewijzigd

Een patroon van enkele afmetingen

geïnfecteerde geest

Bepaal de positie, achter de schouders van de schaduw

Heb je de as uit de lucht gezien?

In het licht van de fluwelen maan doe ik mee aan hardlopen met de wind

Ik zweer dat ze blind zijn, novocaïne in het ooglid

Schaduwen volgen en ik hoor hun gelach

In een kamer vol spiegels

Er is niemand waar ik ook kijk

Overal waar je kijkt, zie ik alleen mezelf

Geen ramen, geen deuren, geen tapijt

Waar zou ik mijn gedachten van walging kunnen laten boeren?

Watten in mijn hoofd, ik wil terug

Maar ik heb het gevoel dat de waarheid niet zal bevallen

De ernst van het verlies, gif zal me helpen

Ik schreeuw met stralen van zuur, stralen van snelheid

Thee en koffie, wanhopige jeugd?

Sigaretten en verslavingen

Ik wil rennen, maar ik zweef in gewichtloosheid

Wat biedt jouw verdomde wereld mij?

Behalve lof, behalve handdrukken, plannen voor de toekomst

Ik ben er overheen,

Maar stemmen achter me fluisteren: "Vriend, roep om hulp"

De sterren zullen de weg wijzen

De maan zal de essentie aangeven

Voor wie durft

Ja, ik denk van wel

Kraters van de nacht in de oogkassen van iedereen

Ik rook shit, ik zie niets belangrijks

ik zie mezelf

Waar zijn de vrienden?

Ik scheur mijn oogleden met mijn vingers om te onthouden wie ik ben

De vogel die boven de lucht zweefde bevroor

Ik verzamelde mijn moed, brak de spiegels