Метель - Георгий Колдун

Ты, затаив дыхание, слушаешь метель

Шоколадом белым покрывая,

Зима застелет мне холодную постель

Знакомой колыбельной строки напевая

Летят в лицо снежинками мечты

И, превращаясь в слезы, плачут в непогоду

Так больно было признавать себе, что ты

Теперь один в цепях своей свободы

Зачем тебе бояться темноты

Ведь все, что озарилось светом, оказалось ложью

Среди знакомых лиц, что выбирал себе не ты

Узнать друзей вдруг оказалось невозможным

Отдаться ветру, куда глаза глядят идти,

Не думая, что ждет за поворотом

Ведь все то золото, что собирал ты на пути

Вдруг оказалось лишь дешевой позолотой

Вот видишь, предсказания сбылись

Не споря, кто последним засмеется

Ты сам себе придумал эту жизнь

Где одиночество в награду достается

Скрещением линий на ладони жизнь была

И сердце было тихим пульсом на запястье

В руках твоих блестит осколками стекла

Мозаика, что называлась счастьем

Je luistert met ingehouden adem naar de sneeuwstorm

bedekt met witte chocolade,

De winter zal mijn koude bed maken

Een bekend slaapliedje neuriënd

Droomsneeuwvlokken vliegen in het gezicht

En, in tranen veranderend, huilend bij slecht weer

Het deed zoveel pijn om toe te geven dat je

Nu alleen in de ketenen van zijn vrijheid

Waarom ben je bang in het donker?

Alles wat verlicht was met licht bleek tenslotte een leugen te zijn

Onder de bekende gezichten die je niet voor jezelf hebt gekozen

Vrienden herkennen bleek ineens onmogelijk

Geef je over aan de wind, waar je ogen ook kijken om te gaan,

Niet nadenken over wat er om de hoek wacht

Al het goud dat je onderweg hebt verzameld

Opeens bleek het gewoon goedkoop goud te zijn

Zie je, de voorspellingen kwamen uit

Geen ruzie maken over wie het laatst lacht

Je hebt dit leven voor jezelf uitgevonden

Waar eenzaamheid wordt beloond

Het kruisen van lijnen op de palm van je hand was het leven

En het hart was een rustige puls op de pols

Glassplinters glanzen in je handen

Mozaïek dat geluk heette