Клён ты мой опавший - Гелена Великанова

Клен ты мой опавший, клен заледенелый,

Что стоишь, нагнувшись под метелью белой?

Или что увидел?

Или что услышал?

Словно за деревню погулять ты вышел.

И, как пьяный сторож, выйдя на дорогу,

Утонул в сугробе, приморозил ногу.

Ах, и сам я нынче чтой-то стал нестойкий,

Не дойду до дома с дружеской попойки.

Там вон встретил вербу, там сосну приметил,

Распевал им песни под метель о лете.

Сам себе казался я таким же кленом,

Только не опавшим, а вовсю зеленым.

И, утратив скромность, одуревши в доску,

Как жену чужую, обнимал березку.

Jij bent mijn gevallen esdoorn, ijzige esdoorn,

Waarom sta je, bukkend onder een witte sneeuwstorm?

Of wat heb je gezien?

Of wat heb je gehoord?

Alsof je een wandeling door het dorp maakt.

En als een dronken wachter, die de weg opgaat,

Hij verdronk in een sneeuwjacht, bevroor zijn been.

Oh, en nu ben ik zelf wat onstabiel geworden,

Ik kom niet thuis van een gezellig drinkfeestje.

Daar ontmoette hij een wilg, daar zag hij een pijnboom,

Hij zong liedjes voor hen onder een sneeuwstorm over de zomer.

Voor mezelf leek ik dezelfde esdoorn te zijn,

Alleen niet gevallen, maar met macht en hoofdgroen.

En, nadat hij zijn bescheidenheid had verloren, dwaas was geworden op het bord,

Net als de vrouw van iemand anders omhelsde hij een berk.