Vagrant God - Funeral

No one could deem this an end

Yet there is no grave for you to tend

The feathers fell to dark intrigue

A tell-tale praise — a solemn need

Reconciled with torment fraught

Swallowed down the throat of nought

Your hands lay bleeding with regret

The night when angels sorely wept

The manic sea of smothered cries

Ran in his blood, poured in his eyes

Yet the unrest would pine away

In solitude where death holds sway

So this is how credence declines

All words come down and laughter pines

A vagrant god released from debt

Discouraged yet — who will forget?

Their failing stare — despondency

The nature of his entity

The heartfelt warmth of which they sought

To brace comfort, he shelters not

Black rivers dug into the earth

Bearing out the human worth

He owns no awe, no love to crave

Only his death would have them saved

Niemand zou dit een einde kunnen vinden

Toch is er geen graf voor jou om te verzorgen

De veren vielen tot donkere intriges

Een veelbetekenende lof — een plechtige behoefte

Verzoend met kwelling beladen

Door de keel van niets ingeslikt

Je handen bloeden van spijt

De nacht waarin engelen heel erg huilden

De manische zee van gesmoorde kreten

Liep in zijn bloed, stroomde in zijn ogen

Toch zou de onrust wegkwijnen

In eenzaamheid waar de dood de scepter zwaait

Dus dit is hoe geloofwaardigheid afneemt

Alle woorden komen naar beneden en gelach dennen

Een zwerver god bevrijd van schulden

Nog ontmoedigd - wie zal het vergeten?

Hun falende blik — moedeloosheid

De aard van zijn entiteit

De oprechte warmte waarnaar ze zochten

Om het comfort te versterken, schuilt hij niet

Zwarte rivieren gegraven in de aarde

De menselijke waarde uitdragen

Hij bezit geen ontzag, geen liefde om naar te verlangen

Alleen zijn dood zou hen gered hebben