Cerulean City - Free Throw

Just this morning, out on my steps

It was raining

I couldn’t muster up the energy to go back inside to keep from getting wet

Making excuses, I know the truth is

The glue that holds me down is feeling unwell

Contemplating months spent hating myself

Not content, but somewhat comfortable with self-contempt

Maybe life isn’t broken, but just bent

I’m not convinced, something’s gotta fucking give

And that’s when it hit me, this house doesn’t have to be haunted anymore

Open up the doors, let the breeze in

The light at the end of the tunnel is the experience that we all seem to funnel

Back into the bodies that we have rented

Life doesn’t always make sense

But you’re the only thought that does

This house doesn’t have to be haunted anymore

Our house doesn’t feel at all haunted anymore

Life doesn’t always make sense

But you’re the only thought that does

I don’t know if you remember

We were half asleep in my bed

And I said, «One day you’d be asked if you would marry me»

And barely coherently, under your breath, you said, «I would»

I’m not sure you even know that I heard, but those two words resonated harder

than anything

And once again gave me a reason to wake up

In the morning

Vanmorgen nog op mijn stappen

Het regende

Ik kon de energie niet opbrengen om terug naar binnen te gaan om niet nat te worden

Excuses makend, ik weet dat de waarheid is:

De lijm die me vasthoudt, voelt zich onwel

Overwegend dat ik mezelf maandenlang haatte

Niet tevreden, maar enigszins comfortabel met zelfverachting

Misschien is het leven niet gebroken, maar gewoon gebogen

Ik ben niet overtuigd, er moet verdomme iets gegeven worden

En toen drong het tot me door, dit huis hoeft niet meer te worden achtervolgd

Open de deuren, laat de wind binnen

Het licht aan het einde van de tunnel is de ervaring die we allemaal lijken te leiden

Terug in de lichamen die we hebben gehuurd

Het leven heeft niet altijd zin

Maar jij bent de enige gedachte die dat doet

Dit huis hoeft niet meer te worden achtervolgd

Ons huis voelt helemaal niet meer spookachtig aan

Het leven heeft niet altijd zin

Maar jij bent de enige gedachte die dat doet

Ik weet niet of je het je herinnert

We lagen half te slapen in mijn bed

En ik zei: «Op een dag zou je worden gevraagd of je met me zou trouwen»

En nauwelijks coherent, binnensmonds, zei je: "Ik zou"

Ik weet niet zeker of je wel weet dat ik het heb gehoord, maar die twee woorden resoneerden harder

dan wat dan ook

En gaf me weer een reden om wakker te worden

In de ochtend