Kenji - Fort Minor

My father came from Japan in 1905

He was 15 when he immigrated from Japan

He, he… he worked until he was able to buy this patch

And build a store

Let me tell you the story in the form of a dream,

I don’t know why I have to tell it but I know what it means,

Close your eyes, just picture the scene,

As I paint it for you, it was World War II,

When this man named Kenji woke up,

Ken was not a soldier,

He was just a man with a family who owned a store in LA,

That day, he crawled out of bed like he always did,

Bacon and eggs with wife and kids,

He lived on the second floor of a little store he ran,

He moved to LA from Japan,

They called him 'Immigrant,'

In Japanese, he’d say he was called «Esay,»

That meant 'First Generation In The United States,'

When everyone was afraid of the Germans, afraid of the Japs,

But most of all afraid of a homeland attack,

And that morning when Ken went out on the doormat,

His world went black 'cause,

Right there;

front page news,

Three weeks before 1942,

«Pearl Harbour’s Been Bombed And The Japs Are Comin',»

Pictures of soldiers dyin’and runnin',

Ken knew what it would lead to,

Just like he guessed, the President said,

«The evil Japanese in our home country will be locked away,»

They gave Ken, a couple of days,

To get his whole life packed in two bags,

Just two bags, couldn’t even pack his clothes,

Some folks didn’t even have a suitcase, to pack anything in,

So two trash bags was all they gave them,

When the kids asked mum «Where are we goin'?»

Nobody even knew what to say to them,

Ken didn’t wanna lie, he said «The US is lookin’for spies,

So we have to live in a place called Mandinar,

Where a lot of Japanese people are,»

Stop it don’t look at the gunmen,

You don’t wanna get the soldiers wonderin',

If you gonna run or not,

'Cause if you run then you might get shot,

Other than that try not to think about it,

Try not to worry 'bout it;

bein’so crowded,

Someday we’ll get out, someday, someday.

As soon as war broke out

The G. I came and they just come to the house and

«You have to come»

«All the Japanese have to go»

They took Mr. Lee

People didn’t understand

Why did they have to take him?

Because he’s an innocent (neighbour/labourer?)

So now they’re in a town with soldiers surroundin’them,

Every day, every night look down at them,

From watch towers up on the wall,

Ken couldn’t really hate them at all;

They were just doin’their job and,

He wasn’t gonna make any problems,

He had a little garden with vegetables and fruits that,

He gave to the troops in a basket his wife made,

But in the back of his mind, he wanted his families life saved,

Prisoners of war in their own damn country,

What for?

Time passed in the prison town,

He wanted them to live it down when they were free,

The only way out was joinin’the army,

And supposedly, some men went out for the army, signed on,

And ended up flyin’to Japan with a bomb,

That 15 kilotonne blast, put an end to the war pretty fast,

Two cities were blown to bits;

the end of the war came quick,

Ken got out, big hopes of a normal life, with his kids and his wife,

But, when they got back to their home,

What they saw made them feel so alone,

These people had trashed every room,

Smashed in the windows and bashed in the doors,

Written on the walls and the floor,

«Japs not welcome anymore.»

And Kenji dropped both of his bags at his sides and just stood outside,

He, looked at his wife without words to say,

She looked back at him wiped the tears away,

And, said «Someday we’ll be okay, someday,»

Now the names have been changed, but the story’s true,

My family was locked up back in '42,

My family was there it was dark and damp,

And they called it an internment camp

When we first got back from camp… uhh

It was… pretty… pretty bad

I, I remember my husband said

«Are we gonna stay 'til last?»

Then my husband died before they close the camp.

Mijn vader kwam in 1905 uit Japan

Hij was 15 toen hij emigreerde uit Japan

Hij, hij... hij werkte totdat hij deze patch kon kopen

En bouw een winkel

Laat me je het verhaal vertellen in de vorm van een droom,

Ik weet niet waarom ik het moet vertellen, maar ik weet wat het betekent,

Sluit je ogen, stel je het tafereel voor,

Terwijl ik het voor je schilder, was het de Tweede Wereldoorlog,

Toen deze man genaamd Kenji wakker werd,

Ken was geen soldaat,

Hij was gewoon een man met een gezin die een winkel had in LA,

Die dag kroop hij uit bed zoals hij altijd deed,

Spek en eieren met vrouw en kinderen,

Hij woonde op de tweede verdieping van een kleine winkel die hij runde,

Hij verhuisde naar LA vanuit Japan,

Ze noemden hem 'immigrant',

In het Japans zou hij zeggen dat hij 'Esay' heette

Dat betekende 'eerste generatie in de Verenigde Staten'

Toen iedereen bang was voor de Duitsers, bang voor de Jappen,

Maar vooral bang voor een thuislandaanval,

En die ochtend toen Ken op de deurmat ging,

Zijn wereld werd zwart, want

Precies daar;

voorpaginanieuws,

Drie weken voor 1942,

"Pearl Harbour is gebombardeerd en de Jappen komen eraan",

Foto's van soldaten die sterven en rennen,

Ken wist waar het toe zou leiden,

Zoals hij al vermoedde, zei de president:

«De gemene Japanners in ons thuisland zullen worden opgesloten»

Ze gaven Ken, een paar dagen,

Om zijn hele leven in twee tassen te krijgen,

Slechts twee tassen, kon niet eens zijn kleren inpakken,

Sommige mensen hadden niet eens een koffer om iets in te pakken,

Dus twee vuilniszakken was alles wat ze ze gaven,

Toen de kinderen aan mama vroegen: "Waar gaan we heen?"

Niemand wist zelfs wat hij tegen ze moest zeggen,

Ken wilde niet liegen, hij zei: "De VS is op zoek naar spionnen,

Dus we moeten wonen in een plaats genaamd Mandinar,

Waar veel Japanners zijn,»

Stop ermee, kijk niet naar de schutters,

Je wilt niet dat de soldaten zich afvragen,

Of je gaat rennen of niet,

Want als je rent, kun je worden neergeschoten,

Probeer er verder niet aan te denken,

Probeer je er geen zorgen over te maken;

het is zo druk,

Op een dag komen we eruit, ooit, ooit.

Zodra de oorlog uitbrak

De G. Ik kwam en ze komen gewoon naar het huis en...

"Je moet komen"

"Alle Japanners moeten gaan"

Ze namen meneer Lee

Mensen begrepen het niet

Waarom moesten ze hem meenemen?

Omdat hij een onschuldige (buurman/arbeider?)

Dus nu zijn ze in een stad met soldaten om hen heen,

Kijk elke dag, elke nacht op ze neer,

Van wachttorens aan de muur,

Ken kon ze helemaal niet haten;

Ze deden gewoon hun werk en,

Hij zou geen problemen maken,

Hij had een kleine tuin met groenten en fruit die,

Hij gaf aan de troepen in een mand die zijn vrouw maakte,

Maar in zijn achterhoofd wilde hij dat het leven van zijn gezin gered werd,

Krijgsgevangenen in hun eigen verdomde land,

Waarvoor?

De tijd verstreek in de gevangenisstad,

Hij wilde dat ze het naleefden toen ze vrij waren,

De enige uitweg was lid worden van het leger,

En zogenaamd, gingen sommige mannen voor het leger, ondertekenden,

En eindigde met een bom naar Japan,

Die explosie van 15 kiloton maakte vrij snel een einde aan de oorlog,

Twee steden werden opgeblazen;

het einde van de oorlog kwam snel,

Ken stapte uit, grote hoop op een normaal leven, met zijn kinderen en zijn vrouw,

Maar toen ze terugkwamen in hun huis,

Door wat ze zagen, voelden ze zich zo alleen,

Deze mensen hadden elke kamer vernield,

Ingeslagen in de ramen en ingeslagen in de deuren,

Geschreven op de muren en de vloer,

"Jappen zijn niet meer welkom."

En Kenji liet zijn beide tassen langs zijn zij vallen en bleef gewoon buiten staan,

Hij keek naar zijn vrouw zonder woorden te zeggen,

Ze keek terug naar hem veegde de tranen weg,

En zei: "Op een dag komt het goed, ooit,"

Nu zijn de namen veranderd, maar het verhaal is waar,

Mijn familie zat opgesloten in '42,

Mijn familie was daar, het was donker en vochtig,

En ze noemden het een interneringskamp

Toen we voor het eerst terugkwamen van het kamp... uhh

Het was… behoorlijk… behoorlijk slecht

Ik, ik herinner me dat mijn man zei:

«Gaan we tot het laatst blijven?»

Toen stierf mijn man voordat ze het kamp sloten.