House Of Nostalgia - Forgotten Tomb

Thought I dreamed it again, the place where I constantly wander

So far and wrapped in darkness

It stands as the incarnation of my obsessions

My soul is keaving my body once more

As I enter those wretched ancient walls

Corridors of post-mortem existence

I breathe the evilness of dark deserted rooms

Tears falling from my eyes as I walk towars the stairs

Haunted by something I can’t perceive

A house built on my utter negativity

Last visions of a fullmoon, the frozen nighttime wind

I lose myself through those endless dungeons

Take me away, take me there where I’m born

Embrace me in your inhuman angst

The smell of distant places in my dreams

Nostalgia, take me home…

Dacht dat ik het weer gedroomd had, de plek waar ik constant ronddwaal

Tot nu toe en gehuld in duisternis

Het staat als de incarnatie van mijn obsessies

Mijn ziel houdt mijn lichaam weer in de steek

Als ik die ellendige oude muren betreed

Gangen van het post-mortem bestaan

Ik adem de slechtheid van donkere verlaten kamers in

Tranen vallen uit mijn ogen terwijl ik naar de trap loop

Achtervolgd door iets dat ik niet kan waarnemen

Een huis gebouwd op mijn volslagen negativiteit

Laatste visioenen van een volle maan, de bevroren nachtelijke wind

Ik verlies mezelf door die eindeloze kerkers

Neem me mee, breng me daar waar ik geboren ben

Omhels me in je onmenselijke angst

De geur van verre oorden in mijn dromen

Nostalgie, breng me naar huis...