Wildfire - Forest Blakk

We all have those days where we just don’t want to wake up

Where even the air in the room holds you down

And there are days where you beg the universe for any hint of a sign,

just something to let you know that you’re even remotely close to the right

path

The kind of days where you doubt who you are, and where you are,

or where you’re even going

You anxiously retrace all your steps wondering where the hell you went wrong

And where was the place all those lines became blurred and the road forked like

a serpent’s tongue convincing you that you didn’t even know yourself, from Adam?

Was it there that you split off on to the wrong course?

Had you taken the other road you’d likely be in much better shape, right?

Or better yet, maybe the world wouldn’t have fallen apart like it has

Maybe all the right pieces would have been in all the right places

And maybe you would have found yourself instead of losing your hope like an old

love note you kept locked inside a dust-covered box under the floorboards

Yeah, that sounds pretty good right about now

We could all use a little faith in ourselves

We deserve that, don’t we?

Don’t we?

See, don’t we deserve that?

Don’t we deserve to open our eyes and rejoice in the mere fact that we’re alive?

And that we woke up here?

Or that we can marvel in our existence.

Isn’t that good enough?

Or is that too

much to ask for?

Because I’m starting to get confused by this all, this whole rat race

You know where we’re chasing other people’s dreams and comparing the wonder of

what makes us, us

Can you believe that?

Let me tell you, I’ve stared into the dark and I’ve watched its lonely eyes

look right back at me, and I won’t lie to you, they pierce the soul no less

than a sharp knife on a fresh piece of flesh

And it whispers into your ears into the silent of the night just hoping that

for a second you’ll forget what it is you are

So hear me, my friends

Don’t listen!

It’s a trap to think that you are not the infinite

It is a tragedy to believe even for a second that you are not the culmination

of each incredibly, improbable moment that led to your existence

You heard me right!

And those scars you carry, well those are yours

So wear them with honor, like badges you’ve collected along your way

Place them over your heart one by one for all to see

And stand up straight

Hold your head up high

And don’t you even think of wasting any more of your precious moments looking

down on yourself

Wake up!

You deserve that!

You are human

You’re alive!

Wake up!

You’re a wildfire!

Burn bright, burn bright, burn bright!

We hebben allemaal van die dagen dat we gewoon niet wakker willen worden

Waar zelfs de lucht in de kamer je tegenhoudt

En er zijn dagen waarop je het universum smeekt om een ​​hint van een teken,

gewoon iets om je te laten weten dat je zelfs maar in de buurt van rechts bent

pad

Het soort dagen waarop je twijfelt wie je bent en waar je bent,

of waar je heen gaat

Je keert angstig op al je stappen terug en vraagt ​​je af waar je in godsnaam de fout in bent gegaan

En waar was de plaats, al die lijnen vervaagden en de weg splitste zich als

een slangentong die je ervan overtuigde dat je jezelf niet eens kende, van Adam?

Was het daar dat je op de verkeerde koers was afgesplitst?

Als je de andere weg had genomen, zou je waarschijnlijk in een veel betere vorm zijn, toch?

Of beter nog, misschien zou de wereld niet uit elkaar zijn gevallen zoals nu is gebeurd

Misschien hadden alle juiste stukjes op de juiste plaatsen gestaan

En misschien had je jezelf gevonden in plaats van je hoop te verliezen als een oude

liefdesbriefje dat je opgesloten hield in een met stof bedekte doos onder de vloerplanken

Ja, dat klinkt best goed zo ongeveer nu

We kunnen allemaal wel wat vertrouwen in onszelf gebruiken

Dat verdienen we, nietwaar?

Wij niet?

Kijk, verdienen we dat niet?

Verdienen we het niet om onze ogen te openen en ons te verheugen in het feit dat we leven?

En dat we hier wakker werden?

Of dat we ons kunnen verwonderen over ons bestaan.

Is dat niet goed genoeg?

Of is dat ook

veel te vragen?

Omdat ik in de war begin te raken van dit alles, deze hele ratrace

Je weet waar we de dromen van andere mensen najagen en het wonder van

wat maakt ons, ons?

Kun je het geloven?

Laat me je vertellen, ik heb in het donker gestaard en ik heb naar zijn eenzame ogen gekeken

kijk terug naar mij, en ik zal niet tegen je liegen, ze doorboren de ziel niet minder

dan een scherp mes op een vers stuk vlees

En het fluistert in je oren tot in de stilte van de nacht, gewoon in de hoop dat

voor een seconde vergeet je wat je bent

Dus luister naar me, mijn vrienden

Luister niet!

Het is een valstrik om te denken dat je niet het oneindige bent

Het is een tragedie om zelfs maar een seconde te geloven dat jij niet het hoogtepunt bent

van elk ongelooflijk, onwaarschijnlijk moment dat leidde tot je bestaan

Je hebt me goed gehoord!

En die littekens die je draagt, nou die zijn van jou

Draag ze dus met eer, zoals badges die je onderweg hebt verzameld

Leg ze een voor een op je hart zodat iedereen ze kan zien

En sta rechtop

Hou je hoofd hoog

En denk er niet eens aan om nog meer van je kostbare momenten te verspillen aan het kijken?

neer op jezelf

Word wakker!

Je verdient dat!

Jij bent een mens

Je leeft!

Word wakker!

Je bent een wildvuur!

Brand helder, brand helder, brand helder!