Find Me - Forest Blakk

I was once told that walking through a doorway could cause someone to forget

Even the most precious memories they had

Memories of good, memories of bad, memories of love and of loss

All tucked away neatly

Stored like the worn out blankets that were kept to dress the rainy days

And bad habits that happen from time to time

Or what it felt like to rest your head on a friend’s shoulder

That still carries with it the creases from where you last placed your heart

Just like that

Gone within a single step

That somehow three beams and an imaginary line drawn across some old aching

floorboards

Were all that stood between you and the infinite silence

Of the very things that once colored your mind with sound

It’s funny

You can make yourself believe almost anything if you…

If you think about it for long enough

(Was that you?)

(Was that you?)

I was once told that the love I felt beating inside my chest

Was nothing more than my mind playing an unfair trick on my heart

And like a pair of dice dancing along the uneven pavement

Their fate, much like yours or mine had already been decided

That even the cracks that drew their faults between two opposing sides

Cannot escape a fate that was always destined to be sealed

To think

That someone could actually believe that the swelling tides of my heart

Were no more than an anxious highway of ins and outs

Anchoring my imagination to the castles I’ve been building in the sky…

Well, maybe «they"are the crazy ones

Then again, I have been known to misplace my hope in the way things fall

And if I had to confess there stands a greater chance that I have all but lost

my mind in here

So I suppose it’s better off this way

Because I’ve always believed that the odds of finding what you seek

Tend to favor those who are open to seeking them in the first place

And I for one have never quite understood how odds stand to get even without

that frame in mind

To be clear

I’ve seen a million faces

I’ve seen a million different faces

Each one mirroring that of your own

And still, none of them felt like home to me

None of them have felt like you

So here we are

And I can vaguely and strangely trace your outline

I can remember what it felt like to hold you

I can remember what it was like to stare blindly

Into your eyes for what felt like an eternity

How could I forget that?

I could never forget that

I could never forget you

No matter how long it takes for my words to make their way

Through the vastness of this place we’ve called home

I unto you and you unto me

I say them and will continue to do so

Day after day

Night after night

Never knowing if you’ll actually hear them

There is no place for time here

Just overlapping moments where I thought I’d found you

Where I thought I heard the sound of your breath

Where I felt your heart as it waited patiently for mine

Retracing the steps that we left in the life before last

Before our eyes closed

Before the great divide

Before a doorway stood between you and me

As it stands

I’ve found myself in that doorway again

With both feet in and your heart on my sleeve

But I can’t bring myself to walk through this time

Not yet at least

Not until I take one last look and see that it was you

That it was always you

Our hearts strewn across those old fragile floorboards

The silhouettes of each and every one of our memories

Playing out like a story that we both know we’ve seen before

I remember now

This was where I first found you

And beyond those closed doors

I will find you again

My love

I will find you again

I will find you again

I will find you

I will find you

Er is mij ooit verteld dat als je door een deuropening loopt iemand het kan vergeten

Zelfs de meest dierbare herinneringen die ze hadden

Herinneringen aan het goede, herinneringen aan het slechte, herinneringen aan liefde en verlies

Allemaal netjes weggestopt

Opgeslagen zoals de versleten dekens die werden bewaard om de regenachtige dagen aan te kleden

En slechte gewoonten die van tijd tot tijd voorkomen

Of hoe het voelde om je hoofd op de schouder van een vriend te laten rusten

Dat draagt ​​​​nog steeds de plooien met zich mee van waar je je hart voor het laatst hebt geplaatst

Gewoon zo

Binnen één stap weg

Dat op de een of andere manier drie balken en een denkbeeldige lijn over een oude pijn zijn getrokken

vloerplanken

Waren alles wat tussen jou en de oneindige stilte stond

Van de dingen die ooit je geest kleurden met geluid

Het is grappig

Je kunt jezelf bijna alles laten geloven als je...

Als je er lang genoeg over nadenkt

(Was jij dat?)

(Was jij dat?)

Er is mij ooit verteld dat de liefde die ik in mijn borst voelde kloppen

Was niets meer dan mijn geest die een oneerlijke truc op mijn hart speelde?

En als een paar dobbelstenen die dansen over het oneffen trottoir

Hun lot, net als het jouwe of het mijne, was al beslist

Dat zelfs de scheuren die hun fouten tussen twee tegengestelde kanten trokken

Kan niet ontsnappen aan een lot dat altijd voorbestemd was om te worden bezegeld

Denken

Dat iemand echt kon geloven dat de aanzwellende getijden van mijn hart

Waren niet meer dan een angstige snelweg van ins en outs

Mijn verbeelding verankeren in de kastelen die ik in de lucht heb gebouwd...

Nou, misschien zijn "zij" de gekken

Aan de andere kant, het is bekend dat ik mijn hoop misplaatst in de manier waarop dingen vallen

En als ik moet bekennen, is er een grotere kans dat ik bijna heb verloren

mijn gedachten hier

Dus ik denk dat het op deze manier beter af is

Omdat ik altijd heb geloofd dat de kans om te vinden wat je zoekt

Geef de voorkeur aan degenen die ervoor openstaan ​​om hen in de eerste plaats te zoeken

En ik heb bijvoorbeeld nooit helemaal begrepen hoe groot de kans is om zelfs zonder te komen

dat frame in gedachten

Om duidelijk te zijn

Ik heb een miljoen gezichten gezien

Ik heb een miljoen verschillende gezichten gezien

Elk spiegelt dat van jezelf

En toch voelde geen van hen als thuis voor mij

Geen van hen heeft zich zoals jij gevoeld

Dus hier zijn we

En ik kan vaag en vreemd je omtrek volgen

Ik kan me herinneren hoe het voelde om je vast te houden

Ik kan me herinneren hoe het was om blind te staren

In je ogen voor wat voelde als een eeuwigheid

Hoe kan ik dat vergeten?

Dat zou ik nooit kunnen vergeten

Ik zou je nooit kunnen vergeten

Het maakt niet uit hoe lang het duurt voordat mijn woorden hun weg vinden

Door de uitgestrektheid van deze plek die we thuis hebben genoemd

ik tot jou en jij tot mij

Ik zeg ze en zal dat blijven doen

Dag na dag

Avond na avond

Nooit weten of je ze echt zult horen

Er is hier geen plaats voor tijd

Gewoon overlappende momenten waarop ik dacht dat ik je had gevonden

Waar ik dacht dat ik het geluid van je adem hoorde

Waar ik je hart voelde terwijl het geduldig op het mijne wachtte

De stappen herhalen die we in het leven voor het laatst hebben achtergelaten

Voor onze ogen dicht

Voor de grote kloof

Voordat er een deur tussen jou en mij stond

Zoals het er nu uitziet

Ik sta weer in die deuropening

Met beide voeten in en je hart op mijn mouw

Maar ik kan mezelf er niet toe brengen om door deze tijd te lopen

Nog niet tenminste

Pas als ik nog een laatste keer kijk en zie dat jij het was

Dat jij het altijd was

Onze harten bezaaid met die oude fragiele vloerplanken

De silhouetten van al onze herinneringen

Afspelen als een verhaal waarvan we allebei weten dat we het eerder hebben gezien

Ik herinner me nu

Hier vond ik je voor het eerst

En voorbij die gesloten deuren

Ik zal je weer vinden

Mijn liefde

Ik zal je weer vinden

Ik zal je weer vinden

Ik zal je vinden

Ik zal je vinden