Apparition - Trevor Strnad

Doomed to walk the earth alone

I’ve lived as a Specter with disdainful thoughts of life

For the dead can never hurt you, fear the ones that dwell among the light

Dead but not allowed to die, alive as good as dead

Forgotten are the memories that once filled your head

Hang me from the highest tree

Hang me from the highest tree

Sear me, wreckage of flesh I burn for thee

No tears don’t mourn for me

Hang me from the highest tree, wreckage of flesh I burn for thee

I shoot you into my veins once again hoping to feel the light of the sun

The choirs sing songs about the end in hopes that they may live again

Left alive long enough to drain my last breath this is a fate more miserable

than death

Just let me cease to exist

Built for dissection, I was born to lose

This weight has sought to bury me, I’m trapped here in this tomb

Faint screams of desperation, my cries go ignored

Into the void, submerge myself in darkness

I am master of blight, fear all life

The dead can never hurt you

Fear the ones that dwell in the light

I shoot you into my veins once again, hoping to feel the light of the sun

Gedoemd om alleen over de aarde te lopen

Ik heb geleefd als een spook met minachtende gedachten over het leven

Want de doden kunnen je nooit pijn doen, vrees degenen die tussen het licht wonen

Dood maar niet toegestaan ​​om te sterven, levend zo goed als dood

Vergeten zijn de herinneringen die ooit je hoofd vulden

Hang me aan de hoogste boom

Hang me aan de hoogste boom

Schroei me, wrak van vlees dat ik voor je verbrand

Nee tranen treuren niet om mij

Hang me aan de hoogste boom, wrak van vlees dat ik voor je verbrand

Ik schiet je nogmaals in mijn aderen in de hoop het licht van de zon te voelen

De koren zingen liedjes over het einde in de hoop dat ze weer leven

Lang genoeg in leven gelaten om mijn laatste adem uit te blazen, dit is een meer ellendig lot

dan de dood

Laat me gewoon ophouden te bestaan

Gemaakt voor dissectie, ik ben geboren om te verliezen

Dit gewicht heeft geprobeerd me te begraven, ik zit hier gevangen in dit graf

Vage kreten van wanhoop, mijn geschreeuw wordt genegeerd

In de leegte, dompel mezelf onder in de duisternis

Ik ben meester van de plaag, vrees al het leven

De doden kunnen je nooit pijn doen

Vrees degenen die in het licht wonen

Ik schiet je nogmaals in mijn aderen, in de hoop het licht van de zon te voelen