Un astronauta sólo, flotando (Pianíssimo) - Fangoria

La vida se detiene tras el cristal, la Ley de Murphy no falla jamás,

fin del mensaje, todo va mal, nunca nos dicen la verdad.

En el espacio hay un astronauta sólo flotando,

aquí en la Tierra la señal que manda se va apagando,

da vueltas lentamente dejándose llevar, hacia la aurora boreal.

Desafiar lo abstracto es aceptar,

que nada es para siempre y que da igual,

negar el infinito es intentar, mantener las cosas como están.

Millones de recuerdos se borrarán, cientos de sueños se perderán,

en condiciones de ingravidez, quedan girando sin caer.

En el espacio hay un astronauta sólo, llorando,

aquí en la Tierra la señal que manda se va apagando,

da vueltas lentamente no sabe donde va, nadie le puede oír gritar.

En el espacio hay un astronauta sólo, llorando.

Het leven stopt achter het glas, de wet van Murphy faalt nooit,

einde bericht, alles gaat fout, ze vertellen ons nooit de waarheid.

In de ruimte zweeft een astronaut,

hier op aarde vervaagt het signaal dat het verzendt,

het draait langzaam en laat zich los, richting het noorderlicht.

Het abstract uitdagen is accepteren,

dat niets voor altijd is en dat het er niet toe doet,

oneindigheid ontkennen is proberen, de dingen houden zoals ze zijn.

Miljoenen herinneringen zullen worden gewist, honderden dromen zullen verloren gaan,

in omstandigheden van gewichtloosheid blijven ze draaien zonder te vallen.

In de ruimte is er een astronaut alleen, huilend,

hier op aarde vervaagt het signaal dat het verzendt,

Hij draait langzaam rond, hij weet niet waar hij heen gaat, niemand kan hem horen schreeuwen.

In de ruimte is er een astronaut alleen, huilend.