Grotesqueries - Exhumed

All the world’s indeed a corpse, and we are merely maggots

Dead on arrival is our only course, and if the toe fits, tag it

Sycophants, we’re writhing blind, feeding off each others' regurgitation

Disgorging whatever waste we find, breeding our degradation with each

exhalation…

Lambs to the slaughter

Feast of fools upon the fodder

No trompe l’oreil to behold

Just a wretched drama to unfold…

Gnarled within this mortal coil

Within which the voracious feebly toil

Enamored of our own disease

We revel in our own grotesqueries…

Dissecting ourselves to find nothing alive

Just a mass of perversely animated pieces

Nothing within worthwhile to revive

We’re mired knee-deep in our own fetid feces

Gorging our gnawing jaws with our own pathological waste

Like grubs wriggling in the rank feast of decay

We grind our own bones into dust each futile step we take

As we inch unseeing through day after day…

Consumer or consumed

We all end up as chyme and grume

Upon the fetid mass we choke

Leaving us in no position to appreciate the sick joke…

Twisted through this mortal coil

Now our unctuous desserts are brought to a boil

Somewhere between the living and the deceased

We gag on the feast of our grotesqueries…

Too consumed by consumption to see our own ends

We’re all dead and only getting deader

Digging our own graves into which we gladly descend

In this cold coil we’re shackled and fettered

As we ingest each others' waste, in a frenzied feeding rush

Leaving everything sick and dead in our wake

Devouring each other in ravening, unheeding crush

As we gorge ourselves on all the tripe and offal we can intake…

Crass menagerie

Eschatological estuary

We create each others' atrocities

In this grotesquery

Asphyxiated by this mortal coil

Reaping rancid fruits long since despoiled

Until our depraved lives at last surcease

We’ll hunger for more grotesqueries…

De hele wereld is inderdaad een lijk, en we zijn slechts maden

Dood bij aankomst is onze enige cursus, en als de teen past, tag het dan

Sycophants, we kronkelen blind, voedend met elkaars oprispingen

Al het afval dat we vinden uitspugen, onze degradatie met elk ervan kweken

uitademing…

Lammeren naar de slachtbank

Feest van de dwazen op het voer

Geen trompe l'oreil om te aanschouwen

Gewoon een ellendig drama om te ontvouwen...

Knoestig in deze sterfelijke spiraal

Waarbinnen de vraatzuchtige zwak zwoegen

Verliefd op onze eigen ziekte

We genieten van onze eigen grotesqueries...

Onszelf ontleden om niets levends te vinden

Gewoon een massa pervers geanimeerde stukjes

Niets dat de moeite waard is om nieuw leven in te blazen

We zitten tot onze knieën in onze eigen stinkende uitwerpselen

Onze knagende kaken volstoppen met ons eigen pathologische afval

Als larven die kronkelen op het feest van het verval

We vermalen onze eigen botten tot stof bij elke vergeefse stap die we zetten

Terwijl we dag na dag ongezien doorkomen...

Consument of geconsumeerd

We eindigen allemaal als chyme en grume

Op de stinkende massa stikken we

Ons niet in de positie achterlatend om de zieke grap te waarderen...

Gedraaid door deze sterfelijke spiraal

Nu worden onze zalvende toetjes aan de kook gebracht

Ergens tussen de levenden en de overledenen

We kokhalzen op het feest van onze grotesqueries...

Te veel opgeslokt door consumptie om onze eigen doelen te zien

We zijn allemaal dood en worden alleen maar doder

Onze eigen graven graven waarin we graag afdalen

In deze koude spoel zijn we geketend en geketend

Terwijl we elkaars afval binnenkrijgen, in een waanzinnige voerstorm

Alles ziek en dood achterlatend in ons kielzog

Elkaar verslinden in een verscheurende, onachtzame verliefdheid

Terwijl we ons volstoppen met alle pens en slachtafval die we kunnen innemen...

Crass menagerie

Eschatologisch estuarium

We creëren elkaars wreedheden

In deze grotesquery

Verstikt door deze dodelijke spiraal

Ranzige vruchten oogsten die al lang geplunderd zijn

Tot onze verdorven levens eindelijk

We zullen hongeren naar meer grotesqueries...