In My Human Slaughterhouse - Exhumed

By night I return to the storage shed, Anxious to catch a glimpse of the dead

Nervously, I unbolt the door, Making my way into this abatoir… Hot air

Rushes out the aperture, A putrid gust of flattus and methane, Inhaling the

Rotting fumes as I choke, Hit by a wave of nausea I try to restrain… At last

I regard the bloated stiffs, Terribly dislimbed and deceased, My plumpened

Prizes now swollen by putrefaction, A makeshift mortuary for the obese…

Their corpulence exceeded solely, By the foulness of their smell, Their girth

Only expanded upon in death, The fleshy carcasses bloat and swell…

Postmortem hypertrophy plagues the hefty cadavers, Their portly bodies now

Thoroughly dead, The incessant buzzing of insects as necrovores slaver, Fills

The tepid chamber whose walls I’ve stained red… I hacked through their

Layers of blubbering fat, Some were gutted, some punctured, some razed, When I

Finished I found them decidedly flat, If not yet dead, then at least bleeding

And dazed… In this dingy shack I had left them to rot, And then departed the

Undignified scene, The makeshift crypt they inhabit now fetid and hot, The

Curdling innards turned a sickly shade of green

's Nachts ga ik terug naar de opslagschuur, Bezorgd om een ​​glimp van de doden op te vangen

Nerveus ontgrendel ik de deur en baan me een weg naar dit slachthuis... Hete lucht

Snelt uit de opening, Een verrotte windvlaag van flattus en methaan, Inademen van de

Rottende dampen terwijl ik stik, Geraakt door een golf van misselijkheid Ik probeer te bedwingen... Eindelijk

Ik beschouw de opgeblazen stijven, Vreselijk vermagerd en overleden, Mijn gezwollen

Prijzen nu opgezwollen door verrotting, een geïmproviseerd mortuarium voor zwaarlijvigen...

Hun corpulentie overtrof alleen, Door de vuilheid van hun geur, Hun omtrek

Alleen uitgebreid in de dood, de vlezige karkassen zwellen en zwellen ...

Postmortale hypertrofie plaagt de forse kadavers, Hun gezette lichamen nu

Grondig dood, Het onophoudelijke gezoem van insecten als slavenhandelaar van necrovoren, Fills

De lauwe kamer waarvan ik de muren rood heb gekleurd... ik heb ze doorgebroken...

Lagen blubberend vet, sommige waren gestript, sommige doorboord, sommige met de grond gelijk gemaakt, toen ik

Klaar, ik vond ze beslist plat, als ze nog niet dood waren, dan in ieder geval bloeden

En verdwaasd... In deze groezelige hut had ik ze achtergelaten om te rotten, En toen vertrok de

Onwaardig tafereel, De geïmproviseerde crypte die ze nu bewonen stinkend en heet, The

Stremmende ingewanden werden ziekelijk groen