A Song for the Dead - Exhumed

The ashen grey muse commissions a new verse

A song to while away the long sojourn in the hearse

Yet all of us who danse macabre to these dour, dismal tunes

Become cold, grim and hard as the dirt upon the tomb…

In darkened dirges death’s knell peals out it’s toll

As another cadaver is consigned six feet down to its hole

But ere the last shovel of dirt falls on the wall of the box

We gravely offer a salute to those about to rot…

So lift up your severed heads, in a song for the dead

Life’s course ever runs red, so let no lyric remain unsaid

As from our mouths the melody is bled, in a symphony scripted in red

Like rats by the piper we’re led, to join in this song for the dead…

The humor of the gallons never fails to ring true

In this dead, bleak, sick world that we’re hung, drawn and quartered though

As each internecine instrument plays its own bloody part

The hammering of coffin nails outpaces the beating of our hearts…

Symphonic surgery orchestrated, a cleaver conducts

The execrable epiphany comes too late, just to reduce us to chunks

Rising up from the sod heaves a gross, putrid breath

As the chorus is joined in this song for the dead…

So lift up your severed heads, in a song for the dead

Life’s course ever runs red, so let no lyric remain unsaid

As from our mouths the melody is bled, in a symphony scripted in red

Like rats by the piper we’re led, to join in this song for the dead…

Truncated toccatas deranged — raked across barbed strings and hacked

Eviscerated etudes for the de-brained — plucked upon heartstring stretched

on the rack

Medicinal movements decomposed — Regurgitating oratorios obscene

Forensic fugues and de-boned — Mutilating the melody’s method and means…

The crepitated coda dies in mid-refrain

As the sheet-music is obscured by a sanguine scarlet stain

Shattered stave lodged in your split-open splattered brain

The ruptured meter falters as the bow is fretted once again…

Acrid arias are screeched

The bloated thorax is breached

Abrading viscera with bleach

Grotesquely gavage the deceased…

Cleaving the clef

Broken notes bleed into a mess

Falling on ears so deaf

So it ever is in death…

Carbonized cantatas corrupt — ringing out, sewing seeds of dischord and

dismay

Suppurated sonatas erupt — Purulent pizzicatos slicing every which way

The truncated cadence is sundered — Bloody scraps of sheet music

unintellibly scrawled

Threnodies resonate six feet under — To where all life’s fractured melodies

will finally resolve…

The symphonic slaughter’s swells without restraint

As the cacophonous cadenza splits your eardrums clean in twain

The repugnant orchestra pit an abattoir of death and pain

The hatchet falls in sharp staccato until everyone is slain…

De asgrauwe muze geeft opdracht tot een nieuw couplet

Een lied om het lange verblijf in de lijkwagen te verdrijven

Maar wij allemaal die macaber dansen op deze stugge, sombere deuntjes

Word koud, grimmig en hard als het vuil op het graf...

In verduisterde klaagliederen luidt de doodsklok zijn tol

Als een ander kadaver zes voet naar zijn gat wordt gestuurd

Maar voordat de laatste schep vuil op de muur van de kist valt

We brengen een ernstig eerbetoon aan degenen die op het punt staan ​​te rotten...

Dus hef je afgehakte hoofden op, in een lied voor de doden

De loop van het leven loopt ooit op rood, dus laat geen tekst onuitgesproken blijven

Als uit onze mond bloedt de melodie, in een symfonieschrift in het rood

Als ratten door de doedelzakspeler worden we geleid, om mee te doen aan dit lied voor de doden...

De humor van de gallons blijft altijd waar

In deze dode, sombere, zieke wereld waar we echter worden opgehangen, getrokken en gevierendeeld

Omdat elk moordinstrument zijn eigen bloederige rol speelt

Het hameren van doodskistnagels overtreft het kloppen van ons hart...

Symfonische chirurgie georkestreerd, een hakmes dirigeert

De afschuwelijke openbaring komt te laat, alleen om ons te reduceren tot brokken

Opstaan ​​uit de zode waait een grove, bedorven adem

Als het refrein wordt samengevoegd in dit lied voor de doden...

Dus hef je afgehakte hoofden op, in een lied voor de doden

De loop van het leven loopt ooit op rood, dus laat geen tekst onuitgesproken blijven

Als uit onze mond bloedt de melodie, in een symfonieschrift in het rood

Als ratten door de doedelzakspeler worden we geleid, om mee te doen aan dit lied voor de doden...

Afgeknotte toccata's gestoord — over prikkeldraad geharkt en gehackt

Uitgehaalde etudes voor de-hersenen - geplukt op hartzeer uitgerekt

op het rek

Medicinale bewegingen ontbonden — Oprispingen oratoria obsceen

Forensische fuga's en ontbeende — De methode en middelen van de melodie verminken...

De gecrepiteerde coda sterft in het midden van de refrein

Omdat de bladmuziek wordt verduisterd door een bloedrode vlek,

Verbrijzelde staaf zat in je opengespleten gespetterde brein

De gescheurde meter hapert als de boeg opnieuw wordt gefrustreerd ...

Er klinken scherpe aria's

De opgeblazen thorax is geschonden

Ingewanden schuren met bleekmiddel

Geef de overledene een grotesk maagsonde...

De sleutel splijten

Gebroken notities lopen uit in een puinhoop

Valt op oren zo doof

Dus het is altijd in de dood...

Verkoolde cantates corrupt — klinken, zaadjes van disharmonie naaien en

verslagenheid

Vervuilde sonates barsten los - Purulente pizzicato's die op alle mogelijke manieren snijden

De afgekapte cadans is gescheiden — Bloedige stukjes bladmuziek

onbegrijpelijk gekrabbeld

Threnodies resoneren zes voet onder — Naar waar alle gebroken melodieën van het leven

zal eindelijk oplossen...

De symfonische slachting zwelt aan zonder terughoudendheid

Terwijl de kakofone cadens je trommelvliezen in tweeën splitst,

Het weerzinwekkende orkest plaatst een slachthuis van dood en pijn

De strijdbijl valt in scherp staccato totdat iedereen is gedood...