As Far Away As Amsterdam - Epithets

I cut myself climbing the fence,

On the sharpened corners of my new-found arrogance

Small hearts form from the blood that poured, but I just ignored them

To my undying credit, I was not distracted

Which is not to speak ill of how you’ve all reacted

It’s just injury and honesty, metaphor and simile

It’s just how it occurs to me, so don’t judge me too harshly

And you’ve committed yourself in your way

Just someone you need nothing from, you say it gets you through the day

And how the hollow shell of a man to sleep next to

He doesn’t even rouse you when he leaves

As he rises to go I wonder what crosses his mind

Then alluding to such things seems unkind

I feel like it’s my right and I may sleep alone in the night

But at least I can tell you why

And at your convenience we can meet

If I’m staring you down as you walk up the street

Well I’ve got my reasons

Ik sneed mezelf terwijl ik over het hek klom,

Op de scherpe hoeken van mijn hervonden arrogantie

Er vormen zich kleine harten van het bloed dat stroomde, maar ik negeerde ze gewoon

Tot mijn eeuwige verdienste, ik was niet afgeleid

Wat niet slecht wil zeggen over hoe jullie allemaal hebben gereageerd

Het is gewoon verwonding en eerlijkheid, metafoor en vergelijking

Het is gewoon hoe het bij mij gebeurt, dus veroordeel me niet te hard

En je hebt jezelf toegewijd op jouw manier

Gewoon iemand van wie je niets nodig hebt, je zegt dat het je de dag door helpt

En hoe de holle schelp van een man om naast te slapen

Hij maakt je niet eens wakker als hij weggaat

Terwijl hij opstaat om te gaan, vraag ik me af waar hij aan denkt

Dan lijkt het onaardig om op zulke dingen te zinspelen

Ik heb het gevoel dat het mijn recht is en dat ik 's nachts misschien alleen slaap

Maar ik kan je tenminste vertellen waarom

En wanneer het u uitkomt, kunnen we elkaar ontmoeten

Als ik naar je staar terwijl je over straat loopt

Nou, ik heb mijn redenen