Kiss of the Recluse - Enterprise Earth

Standing in the rain, pushing through the crowd.

Watching them scrape up pieces

of your brain.

A world without you will never be the same.

You left the pain behind.

Memories of you playing in my mind.

Your body will rot.

Pretending you’re asleep beneath the earth, buried in a pretty box as if your

corpse had any worth.

They call it the coward’s way out, I call it courage.

Lifting up the sheet for the coroner, I can’t recognize you anymore.

But I still think that you’re gorgeous, I still think that you’re gorgeous.

Your reconstructed face.

Pity, such beauty went to a putrid waste.

The smell of death fuming from your rotting mouth.

The tracks of stitches running underneath your blouse.

I hope that you’re watching this as I give you one last kiss farewell,

we’ll meet again in hell.

No matter how deep you fall, I will hear your call.

Nothing can stand between

us nothing at all.

Burning slowly forever, at least we’re together, hold my hand and close your

eyes.

Don’t be afraid, everyone dies, your body will rot.

Pretending you’re asleep beneath the earth, buried in a pretty box as if your

corpse had any worth.

They call it the coward’s way out, I call it courage.

I still think you’re gorgeous, the amber flames lick your tortured face.

Our bodies melt.

I still think you’re gorgeous, the amber flames lick your tortured face.

Our bodies melt, and then interlace.

Staande in de regen, duwend door de menigte.

Kijken hoe ze stukjes bij elkaar schrapen

van je hersenen.

Een wereld zonder jou zal nooit meer hetzelfde zijn.

Je hebt de pijn achter je gelaten.

Herinneringen aan het spelen van jou in mijn gedachten.

Je lichaam gaat rotten.

Doen alsof je onder de aarde slaapt, begraven in een mooie doos alsof je

lijk had enige waarde.

Ze noemen het de uitweg van de lafaard, ik noem het moed.

Ik til het laken voor de lijkschouwer op, ik kan je niet meer herkennen.

Maar ik vind je nog steeds prachtig, ik vind je nog steeds prachtig.

Je gereconstrueerde gezicht.

Jammer, zo'n schoonheid ging verloren.

De geur van de dood die uit je rottende mond komt.

De sporen van steken die onder je blouse lopen.

Ik hoop dat je dit kijkt terwijl ik je nog een laatste kus vaarwel geef,

we zien elkaar weer in de hel.

Hoe diep je ook valt, ik zal je roep horen.

Niets kan er tussen staan

ons helemaal niets.

Voor altijd langzaam brandend, we zijn tenminste samen, houd mijn hand vast en sluit je

ogen.

Wees niet bang, iedereen gaat dood, je lichaam zal rotten.

Doen alsof je onder de aarde slaapt, begraven in een mooie doos alsof je

lijk had enige waarde.

Ze noemen het de uitweg van de lafaard, ik noem het moed.

Ik vind je nog steeds prachtig, de amberkleurige vlammen likken je gekwelde gezicht.

Onze lichamen smelten.

Ik vind je nog steeds prachtig, de amberkleurige vlammen likken je gekwelde gezicht.

Onze lichamen smelten en verstrengelen zich dan.