Shame On You! - Ensoph

I call you with no sound while I’m slain

By your hounds and my blood feeds this earth

I see with no eyes your face without lines

That gazes at your sons in chains

I’m like a mountain crumbled to sand

By the weight of your mighty step

I’m like the grain left in the fields

That withers and rots in the rain

Sirius is faded against your light

The dawn shows my land burning bright

Hunger, like blades in your chest

Thirst, like thorns in the throat

Sickness, like nails in your flesh

Fear, we are the scapegoats

Why have we forgotten your Name?

And this is our shame

To live without your Grace over us

We, we search among the words

That one we have lost

That one to call you in our pray

The wind roars our fault

But we can’t understand

Lost in this, in this maze

I am that, that I am

I scream with no tongue over this ruins

Nothing remains — except for the wounds

I cry with no eyes and my tears are the trails

Where remorse comes stealing my pride

I’m the banquet you offered to my host

I’m the pledge for a tribute forever lost

I’m the people lead by a blind

In the darkness of a sky without sun

Hunger, like blades in your chest

Thirst, like thorns in the throat

Sickness, like nails in your flesh

Fear, we are the scapegoats

Why have we forgotten your Name?

And this is our shame

To live without your Grace over us

We, we search among the words

That one we have lost

That one to call you in our pray

We, we search between the faces

the one that’s lost in the haze

The tales of broken promises

But the secret of the name

Belongs to whom who is afraid

By the touch of these words

That burn and wait in the heart

Ik bel je zonder geluid terwijl ik vermoord ben

Door uw honden en mijn bloed voedt deze aarde

Ik zie zonder ogen je gezicht zonder lijnen

Dat staart naar je zonen in kettingen

Ik ben als een berg die tot zand is afgebrokkeld

Door het gewicht van je machtige stap

Ik ben als het graan dat in de velden is achtergebleven

Dat verdort en rot in de regen

Sirius is vervaagd tegen jouw licht

De dageraad laat mijn land helder branden

Honger, als messen in je borst

Dorst, als doornen in de keel

Ziekte, als spijkers in je vlees

Angst, wij zijn de zondebokken

Waarom zijn we uw naam vergeten?

En dit is onze schande

Om te leven zonder uw Genade over ons

Wij, wij zoeken tussen de woorden

Die zijn we kwijt

Diegene om je op te roepen in ons gebed

De wind brult onze schuld

Maar we kunnen het niet begrijpen

Verdwaald in dit, in dit doolhof

Ik ben dat, dat ben ik

Ik schreeuw zonder tong over deze ruïnes

Er blijft niets over, behalve de wonden

Ik huil zonder ogen en mijn tranen zijn de sporen

Waar wroeging komt door mijn trots te stelen

Ik ben het banket dat je aan mijn gastheer hebt aangeboden

Ik ben de belofte voor een voor altijd verloren eerbetoon

Ik ben de mensen geleid door een blinde

In de duisternis van een hemel zonder zon

Honger, als messen in je borst

Dorst, als doornen in de keel

Ziekte, als spijkers in je vlees

Angst, wij zijn de zondebokken

Waarom zijn we uw naam vergeten?

En dit is onze schande

Om te leven zonder uw Genade over ons

Wij, wij zoeken tussen de woorden

Die zijn we kwijt

Diegene om je op te roepen in ons gebed

Wij, wij zoeken tussen de gezichten

degene die verdwaald is in de nevel

De verhalen over verbroken beloften

Maar het geheim van de naam

Behoort tot wie bang is

Door deze woorden aan te raken

Dat branden en wachten in het hart