Donde Habite El Olvido - Enrique Morente

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

En los vastos jardines sin aurora;

Donde yo sólo sea

Memoria de una piedra sepultada entre ortigas

Sobre la cual el viento escapa a sus insomnios

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

Donde mi nombre deje

Al cuerpo que designa en brazos de los siglos

Donde el dseo no exista

Donde habit el olvido

Donde habite el olvido

En esa gran región donde el amor, ángel terrible

No esconda como acero

En mi pecho su ala

Sonriendo lleno de gracia aérea mientras crece el tormento

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

Allá donde termine este afán que exige un dueño a imagen suya

Sometiendo a otra vida su vida

Sin más horizonte que otros ojos frente a frente

Donde penas y dichas no sean más que nombres

Cielo y tierra nativos en torno de un recuerdo;

Donde al fin quede libre sin saberlo yo mismo

Disuelto en niebla, ausencia

Ausencia leve como carne de niño

Allá, allá lejos;

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

Donde habite el olvido

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

In de uitgestrekte tuinen zonder dageraad;

waar ik gewoon ben

Herinnering aan een steen begraven tussen brandnetels

Waarop de wind aan zijn slapeloosheid ontsnapt

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

waar mijn naam gebleven is

Naar het lichaam dat aangeeft in de armen van de eeuwen

Waar verlangen niet bestaat

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

In die grote regio waar liefde, verschrikkelijke engel

Verberg je niet als staal

In mijn borst zijn vleugel

Glimlachend vanuit de lucht terwijl de kwelling groeit

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

Waar deze gretigheid die een eigenaar naar zijn beeld eist eindigt

Zijn leven overgeven aan een ander leven

Geen andere horizon dan gerichte ogen

Waar verdriet en vreugde niets meer zijn dan namen

Inheemse lucht en aarde rond een herinnering;

Waar ik eindelijk vrij was zonder het zelf te weten

Opgelost in mist, afwezigheid

Milde afwezigheid zoals babyvlees

Daar, daar ver weg;

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont

waar de vergetelheid woont