Cobarde - Enjambre

Podría esperarte una eternidad

Mientras bebo vino con la señora adversidad

A quién como le gusta alegar

Sin afán de algún punto llegar

Lo de ella es algo serio

Esperó en cautiverio

Envidia del asfalto donde dan paso tus pies

Envidia del destino a donde ves

Envida de la ropa que le da abrigo a tu piel

Envidia del clima que te ampara y te es cruel

Envidia de la gente que te puede mirar

Y de los que te pueden escuchar

Envidia si compartes tus momentos

Envidia de esos cuerpos que inhalan desaliento

Que tu exhalas y al toparte no admiran la más grande maravilla

La adversidad se ahorca con sus necias palabras

Muere y resucita

Y yo vuelvo a escucharlas

Mientras no se vayan no te veré

Mientras tú no vengas yo no iré

Podría irme y me detengo

Veo como te voy perdiendo

Envidia del asfalto donde dan paso tus pies

Envidia del destino a donde ves

Envida de la ropa que le da abrigo a tu piel

Envidia del clima que te ampara y te es cruel

Envidia de la gente que te puede mirar

Y de los que te pueden escuchar

Envidia si compartes tus momentos

Envidia de esos cuerpos que inhalan desaliento

Que tu exhalas y al toparte no admiran…

¡La más grande maravilla!

Ik zou voor altijd op je kunnen wachten

Terwijl ik wijn drink met mevrouw Adversity

Wie houdt er van ruzie

Zonder gretigheid om een ​​bepaald punt te bereiken

Het hare is iets serieus

wachtte in gevangenschap

Afgunst op het asfalt waar je voeten het begeven

Afgunst van het lot waar je ziet

Jaloezie op de kleding die je huid warmte geeft

Afgunst op het klimaat dat je beschut en wreed tegen je is

Afgunst van mensen die naar je kunnen kijken

En van degenen die je kunnen horen

Afgunst als je je momenten deelt

Afgunst op die lichamen die ontmoediging inademen

Dat je uitademt en als ze je tegenkomen bewonderen ze het grootste wonder niet

Tegenspoed hangt zichzelf op met zijn dwaze woorden

sterf en sta op

En ik luister weer naar ze

Zolang ze niet weggaan, zal ik je niet zien

Zolang jij niet komt, ga ik niet

Ik zou kunnen gaan en stoppen

Ik zie hoe ik je verlies

Afgunst op het asfalt waar je voeten het begeven

Afgunst van het lot waar je ziet

Jaloezie op de kleding die je huid warmte geeft

Afgunst op het klimaat dat je beschut en wreed tegen je is

Afgunst van mensen die naar je kunnen kijken

En van degenen die je kunnen horen

Afgunst als je je momenten deelt

Afgunst op die lichamen die ontmoediging inademen

Dat je uitademt en als ze je tegenkomen bewonderen ze je niet...

Het grootste wonder!