Sacred Tears - Embraced

Hear the raven calling the final hour has struck

The blackclothed bride facing destiny without fear

Far at last she is to begin her own requiem

The utter ceremony of the last ones

Forever trapped in the grey mist of misery

Fragmenst of the past flashing before her eyes

As she enters the century gates

The old candles are burning in the vault

The smell of dying flowers and rotten flesh

Surrounds her has she finds her way among the coffins

In the amber light of the candlelight

She sees the silhoutte of the altar of a thousand roses

Fallen beyond all grace deeper and deeper

The sound of her own blood dripping

Like sacred tears from a bleeding rose

An amorous requiem where she cries her sacred tears

Until she reaches the other side

Caressed by the morning wind as it gently touches

And undresses her shivering body

With gloomy eyes she invokes the other side

And wraps her existence in oblivion

The wine in her veins has become sour

But still it hurts for her to drain her heart

And sacrifise the most sacred tears of them all

A scream of pain and pleasure

Makes her body turn into colvulsions

As the cold steel of the blade cuts deep into her flesh

Fallen beyond all grace…

Hear the raven calling, the final hour has struck

For on the altar of a thousand roses

Lies the dying bride

Awaiting the demons arrival

In the sign of the pentagram

Invoking the deamons to rise

And take her to the other side

As the night falls the ritual ends

Her heart is now empty she is almost asleep

Her sacred tears are forever lost

The wind has stopped mourning

And the raven is gone

Her soul is no longer condemned

To everlasting pain

Fallen beyond all grace…

In the amber light of the candlelight

The ground is turning red

Her naked body now lies pale on the altar

And as she closes her eyes

She sighs and falls asleep

Hoor de raaf roepen, het laatste uur heeft geslagen

De in het zwart geklede bruid die het lot tegemoet gaat zonder angst

Eindelijk gaat ze haar eigen requiem beginnen

De volslagen ceremonie van de laatsten

Voor altijd gevangen in de grijze mist van ellende

Fragmenten van het verleden flitsen voor haar ogen

Als ze de poorten van de eeuw binnengaat

De oude kaarsen branden in de kluis

De geur van stervende bloemen en rot vlees

Omringt haar heeft ze haar weg gevonden tussen de doodskisten

In het amberkleurige licht van het kaarslicht

Ze ziet het silhouet van het altaar van duizend rozen

Gevallen voorbij alle genade, dieper en dieper

Het geluid van haar eigen bloed dat druppelt

Als heilige tranen van een bloedende roos

Een amoureus requiem waarin ze haar heilige tranen huilt

Tot ze de andere kant bereikt

Gestreeld door de ochtendwind terwijl hij zachtjes aanraakt

En kleedt haar bevende lichaam uit

Met sombere ogen roept ze de andere kant op

En wikkelt haar bestaan ​​in vergetelheid

De wijn in haar aderen is zuur geworden

Maar toch doet het pijn voor haar om haar hart leeg te zuigen

En offer de meest heilige tranen van allemaal

Een schreeuw van pijn en plezier

Laat haar lichaam in colvulsies veranderen

Terwijl het koude staal van het mes diep in haar vlees snijdt

Buiten alle genade gevallen...

Hoor de raaf roepen, het laatste uur heeft geslagen

Voor op het altaar van duizend rozen

Ligt de stervende bruid

In afwachting van de komst van de demonen

In het teken van het pentagram

De demonen aanroepen om op te staan

En breng haar naar de andere kant

Als de avond valt, eindigt het ritueel

Haar hart is nu leeg, ze slaapt bijna

Haar heilige tranen zijn voor altijd verloren

De wind is gestopt met rouwen

En de raaf is weg

Haar ziel wordt niet langer veroordeeld

Voor eeuwigdurende pijn

Buiten alle genade gevallen...

In het amberkleurige licht van het kaarslicht

De grond wordt rood

Haar naakte lichaam ligt nu bleek op het altaar

En als ze haar ogen sluit

Ze zucht en valt in slaap