Konstant - Elia

Wir sind blind

Brauchen Freiheit, suchen mehr

Doch seit dir will ich einfach das, was bleibt

Doch wir sind blind

Ich schaue dich tief an

Kaum zu fassen, dass sowas enden kann

Was viel schöner als Zuhause ist

Doch wir sind blind, doch wir sind blind

Du bist so schön, ich wurde blind davon

So schön, dass ich noch drauf warte, dass du wieder kommst

Doch du kommst nicht, Tage die vergehen

So viele Tage, die du fehlst

Du rufst nicht an — Verstehe, der Empfang ist schlecht

Ne Reise, die dich weiter zieht, so viel weiter weg

Und so sehe ich, wie ein wir immer dunkler wird

Nur ne Geschichte, die ich betrunken meinen Jungs erzähl'

Und dann zieht es mich weg

Soweit mein Schädel mich lässt

Doch es reicht nicht — Leben auf Distanz

Es wird kalt, es wird kalt

Du wolltest immer nur der Sturm sein

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Ich weiß doch, dass du der Sturm bist

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Doch wir sind blind

Du warst immer mehr der Süden, ich Richtung Norden

So weit weg, dass es weh tut, doch das ist in Ordnung

So viele Kilometer, die uns trennen

Machten mich zu nem entfremdeten Menschen

Man sagt: «Mit der Zeit wird es leichter»

Doch wenn’s so leicht ist, sag mir, was bleibt dann?

Von uns: wer wir sind, wer wir waren

So viel mehr, als nur paar Bilder an der Wand

Wir waren uns sicher, dass es bleibt

Nur ein Spiel gegen Zeit und wir verlieren

Jetzt bleibt nur ein Leben auf Distanz

Mir ist kalt, mir ist kalt

Du wolltest immer nur der Sturm sein

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Ich weiß doch, dass du der Sturm bist

Weit, weit weg.

Weit, weit weg

Doch wir sind blind

Wie fühlt es sich nun an, so federleicht?

Es ist spät und die Angst hält mich wach

Die Zeit heilt nicht die Wunden, die sie selbst verschuldet hat

Was ist, wenn sie gar nicht vergeht?

Und dann wieder nur Erinnerung bleibt

Wenn mein Bett unterm Dach dir als unsere Kammer nicht mehr reicht

Und wenn du mich nicht erkennst und mich nicht vermisst

Doch ich weiß, wenn wir uns beide wiedersehen

Werden wir uns dran erinnern, wie gut wir waren

we zijn blind

Vrijheid nodig, zoek meer

Maar sinds jij wil ik gewoon wat overblijft

Maar we zijn blind

Ik kijk je diep aan

Moeilijk te geloven dat zoiets kan eindigen

Wat veel leuker is dan thuis

Maar we zijn blind, maar we zijn blind

Je bent zo mooi, ik werd erdoor verblind

Zo leuk dat ik nog steeds wacht tot je terugkomt

Maar je komt niet, dagen die voorbij gaan

Zoveel dagen dat je mist

Je belt niet - ik begrijp het, de ontvangst is slecht

Een reis die je verder trekt, zoveel verder weg

En dus zie ik hoe een wij donkerder en donkerder wordt

Gewoon een verhaal dat ik mijn jongens dronken vertel

En dan trekt het me weg

Voor zover mijn schedel me toelaat

Maar het is niet genoeg - leven op afstand

Het wordt koud, het wordt koud

Je wilde altijd al de storm zijn

Ver ver weg.

Ver ver weg

Ik weet dat jij de storm bent

Ver ver weg.

Ver ver weg

Maar we zijn blind

Je was altijd meer naar het zuiden, ik naar het noorden

Zo ver weg doet het pijn, maar dat geeft niet

Zoveel kilometers die ons scheiden

Maakte me een vervreemd persoon

Ze zeggen: "Het wordt makkelijker met de tijd"

Maar als het zo makkelijk is, vertel me dan, wat blijft er over?

Over ons: wie we zijn, wie we waren

Zoveel meer dan alleen een paar foto's aan de muur

We waren er zeker van dat het blijft

Slechts één wedstrijd tegen de klok en we verliezen

Nu blijft alleen het leven op afstand over

Ik heb het koud, ik heb het koud

Je wilde altijd al de storm zijn

Ver ver weg.

Ver ver weg

Ik weet dat jij de storm bent

Ver ver weg.

Ver ver weg

Maar we zijn blind

Hoe voelt het nu, zo licht als een veertje?

Het is laat en angst houdt me wakker

Tijd heelt niet de wonden die het zichzelf toebrengt

Wat als het helemaal niet weggaat?

En dan blijft alleen de herinnering over

Als mijn bed onder het dak niet langer genoeg is voor jou als onze kamer

En als je me niet herkent en me niet mist

Maar ik weet wanneer we elkaar weer ontmoeten

We zullen onthouden hoe goed we waren