Руки и губы - Елена Нуриева

Руки и губы, кофе, в нём кружатся листья и пепел.

Мы курим сны, и больше уже не уснём.

Возьми меня с собой, когда будет падать дождь.

Здесь, говорят, тепло, горит камин,

Но я не хочу любви молодых Коломбин.

Возьми меня с собой, нам будет теплее дым

Над рекой.

Розы усыпают лепестками землю у подножья зимы.

Пространства пустеют, за стёклами начался дождь.

Возьми меня с собой, когда в белый город пойдёшь.

Какая осень не нужно весны,

Ты видишь, осенние сказки отнюдь не просты.

Возьми меня с собой, когда подожгут все мосты

За тобой.

Сумрачный ветер мнёт мою душу.

Память листает, но в этой книге не осталось страниц.

Возьми меня с собой в страну золотых колесниц.

Я вижу море, в него впадает река,

То, крыши лаская, к тебе плывут облака.

Возьми меня с собой, я слышу, растут два крыла

За спиной.

Handen en lippen, koffie, bladeren en as dwarrelen erin.

We roken dromen, en we zullen niet meer in slaap vallen.

Neem me mee als het regent.

Hier, zeggen ze, is het warm, de open haard brandt,

Maar ik wil de liefde van jonge Columbines niet.

Neem me mee, de rook zal warmer zijn voor ons

Boven een rivier.

Rozen zijn bezaaid met bloemblaadjes op de grond aan de voet van de winter.

De ruimtes zijn leeg, het begon te regenen buiten de ramen.

Neem me mee als je naar de witte stad gaat.

Welke herfst geen lente nodig heeft,

Zie je, herfstsprookjes zijn zeker niet eenvoudig.

Neem me mee als alle bruggen in brand staan

Voor jou.

De sombere wind verplettert mijn ziel.

Het geheugen flikkert, maar er zijn geen pagina's meer in dit boek.

Neem me mee naar het land van de gouden strijdwagens.

Ik zie de zee, er stroomt een rivier in,

Dan, strelend over de daken, drijven wolken naar je toe.

Neem me mee, ik hoor twee vleugels groeien

Achter de rug.