Avec Ce Soleil - Édith Piaf, Robert Chauvigny

Avec ce soleil, on avait envie

De ne pas parler, de boire de la vie

À petites goulées, sous le ciel superbe

Le long du talus, mâchant un brin d’herbe

Et jupe collée, elle regardait

D’un air triomphant ce jeune homme imberbe

Ou encore presqu’enfant

Qui la désirait

Il aurait fallu presque rien

Peut-être un geste de lui

Un sourire d’elle, qui lui dise: «Viens»

Il aurait fallu presque rien

Peut-être qu’un oiseau s’enfuie

Avec un bruit d’ailes

Pour que tout soit bien

Pour que par-dessus le toit de l’usine

Le long des murs gris

Pour que par-dessus la route voisine

Et ses pavés gris

Pour que par-dessus toutes les collines

Pour que par-dessus toutes les forêts

Pour que monte au ciel, sans cloches et sans noces

Un amour de gosses

Qui purifierait

Mais c'était déjà deux enfants durcis

Qui ne croyaient plus d’avoir à se dire

Que les mots des grands

Que la vie déjà, broyait sans merci

Qui ne savaient plus ni rêver, ni rire

Cœur indifférent

Et ce jour encore, le long du talus

Le coquelicots avec les bleuets

En vain attendirent une main cruelle

Qui les cueillerait

Met deze zon wilden we

Niet om te spreken, om te drinken van het leven

In kleine slokjes, onder de prachtige lucht

Langs de dijk, kauwend op een grasspriet

En gelijmde rok, ze keek toe

Triomfantelijk deze baardeloze jongeman

Of nog bijna een kind

wie wilde haar?

Het zou bijna niets hebben gekost

Misschien een gebaar van hem

Een glimlach van haar, zeggende: "Kom op"

Het zou bijna niets hebben gekost

Misschien is een vogel gevlucht

Met een geluid van vleugels

Voor iedereen om goed te zijn

Dus dat over het dak van de fabriek

Langs de grijze muren

Zodat over de naburige weg

En zijn grijze kasseien

Zodat over alle heuvels

Zodat vooral de bossen

Dus dat stijgt naar de hemel, zonder bellen en zonder bruiloften

Liefde voor kinderen

Wie zou zuiveren?

Maar het waren al twee verharde kinderen

Die niet meer geloofden dat ze tegen elkaar moesten zeggen

Dan de woorden van de volwassenen

Dat leven al genadeloos verpletterd

Die niet meer wist hoe te dromen of te lachen

onverschillig hart

En die dag weer, langs de dijk

Klaprozen met bosbessen

Tevergeefs gewacht op een wrede hand

Wie zou ze kiezen?