Прозрение - Эдита Пьеха, Ансамбль «Дружба»

Каштаны с вечера зажгли нежданно,

Расправили широкие листы.

Не видела я, как хороши каштаны,

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Куда ни гляну — беспокойный ветер

Колеблет медленно цветы,

Не видела я, что столько их на свете

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Короной снежной увенчав просторы

Застыли серебристые хребты,

Не видела я, что так могучи горы,

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

В рассветный час орёл кружится немо,

Всю землю озирая с высоты,

А я не знала, что так прозрачно небо,

Покуда мне не улыбнулся ты,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Звенит дубрава, зеленеет нива,

Озёра полноводны и чисты,

А я не знала, что так земля красива,

Покуда мне не улыбнулся ты.

А я не знала, что так земля красива,

Покуда мне не улыбнулся ты.

Kastanjes werden 's avonds ineens aangestoken,

Rechtgebogen brede bladen.

Ik heb niet gezien hoe goed kastanjes zijn,

Tot je naar me lachte

Tot je naar me lachte.

Waar ik ook kijk - rusteloze wind

Schudt langzaam de bloemen

Ik had niet gezien dat er zo veel van op de wereld zijn

Tot je naar me lachte

Tot je naar me lachte.

Bekroond met een besneeuwde uitgestrektheid

Bevroren zilverachtige richels,

Ik zag niet dat de bergen zo machtig zijn,

Tot je naar me lachte

Tot je naar me lachte.

Bij het ochtendgloren cirkelt de adelaar stil,

Van bovenaf over de hele aarde kijkend,

En ik wist niet dat de lucht zo transparant is,

Tot je naar me lachte

Tot je naar me lachte.

Het eikenbos rinkelt, het veld wordt groen,

De meren zijn volstromend en schoon,

En ik wist niet dat de aarde zo mooi is,

Tot je naar me lachte.

En ik wist niet dat de aarde zo mooi is,

Tot je naar me lachte.