Far Over the Misty Mountains Cold - Dwarrowdelf

Far over the misty mountains cold

To dungeons deep and caverns old

We must away ere break of day

To seek the pale enchanted gold

The dwarves of yore made mighty spells

While hammers fell like ringing bells

In places deep, where dark things sleep

In hollow halls beneath the fells

For ancient king and elvish lord

There many a gleaming golden hoard

They shaped and wrought, and light they caught

To hide in gems on hilt of sword

On silver necklaces they strung

The flowering stars, on crowns they hung

The dragon-fire, in twisted wire

They meshed the light of moon and sun

Far over the misty mountains cold

To dungeons deep and caverns old

We must away, ere break of day

To claim our long-forgotten gold

Goblets they carved there for themselves

And harps of gold;

where no man delves

There lay they long, and many a song

Was sung unheard by men or elves

The pines were roaring on the height

The winds were moaning in the night

The fire was red, it flaming spread;

The trees like torches blazed with light

The bells were ringing in the dale

And men they looked up with faces pale;

The dragon’s ire more fierce than fire

Laid low their towers and houses frail

The mountain smoked beneath the moon;

The dwarves they heard the tramp of doom

They fled their hall to dying fall

Beneath his feet, beneath the moon

Far over the misty mountains grim

To dungeons deep and caverns dim

We must away, ere break of day

To win our harps and gold from him!

The wind was on the withered heath

But in the forest stirred no leaf:

There shadows lay be night or day

And dark things silent crept beneath

The wind came down from mountains cold

And like a tide it roared and rolled;

The branches groaned, the forest moaned

And leaves were laid upon the mould

The wind went on from West to East;

All movement in the forest ceased

But shrill and harsh across the marsh

Its whistling voices were released

The grasses hissed, their tassels bent

The reeds were rattling--on it went

O’er shaken pool under heavens cool

Where racing clouds were torn and rent

It passed the Lonely Mountain bare

And swept above the dragon’s lair:

There black and dark lay boulders stark

And flying smoke was in the air

It left the world and took its flight

Over the wide seas of the night

The moon set sail upon the gale

And stars were fanned to leaping light

Under the Mountain dark and tall

The King has come unto his hall!

His foe is dead, the Worm of Dread

And ever so his foes shall fall

The sword is sharp, the spear is long

The arrow swift, the Gate is strong;

The heart is bold that looks on gold;

The dwarves no more shall suffer wrong

Ver over de mistige bergen koud

Naar diepe kerkers en oude grotten

We moeten weg voor het aanbreken van de dag

Om het bleke betoverde goud te zoeken

De dwergen van weleer maakten machtige spreuken

Terwijl hamers vielen als bellen rinkelen

Op plaatsen diep, waar donkere dingen slapen

In holle zalen onder de heuvels

Voor oude koning en elven heer

Er zijn veel glimmende gouden schatten

Ze vormden en bewerkten, en licht vingen ze

Om te verbergen in edelstenen op het gevest van het zwaard

Aan zilveren kettingen die ze geregen

De bloeiende sterren, op kronen hingen ze

Het drakenvuur, in getwiste draad

Ze vermengden het licht van maan en zon

Ver over de mistige bergen koud

Naar diepe kerkers en oude grotten

We moeten weg, voor het aanbreken van de dag

Om ons lang vergeten goud te claimen

Bekers die ze daar voor zichzelf hebben gesneden

en harpen van goud;

waar niemand graaft

Daar lagen ze lang, en menig lied

Werd ongehoord gezongen door mannen of elfen

De dennen brulden op de hoogte

De wind kreunde in de nacht

Het vuur was rood, het vlamde zich uit;

De bomen als fakkels gloeiden van licht

De klokken luidden in het dal

En mannen keken op met bleke gezichten;

De woede van de draak is feller dan vuur

Ze legden hun torens neer en huizen broos

De berg rookte onder de maan;

De dwergen hoorden het gestamp van onheil

Ze vluchtten uit hun hal naar de stervende herfst

Onder zijn voeten, onder de maan

Ver over de mistige bergen grimmig

Naar kerkers diep en grotten zwak

We moeten weg, voor het aanbreken van de dag

Om onze harpen en goud van hem te winnen!

De wind was op de verdorde heide

Maar in het bos roerde geen blad:

Er liggen schaduwen, nacht of dag

En donkere dingen kropen eronder stil

De wind kwam uit de koude bergen

En als een tij brulde en rolde het;

De takken kreunden, het bos kreunde

En er werden bladeren op de mal gelegd

De wind ging van west naar oost;

Alle beweging in het bos stopte

Maar schril en hard over het moeras

Zijn fluitende stemmen werden losgelaten

De grassen sisten, hun kwasten kromden

Het riet rammelde - het ging

O'er geschud zwembad onder de hemel koel

Waar racewolken werden verscheurd en verscheurd

Het passeerde de Lonely Mountain kaal

En boven het drakenhol geveegd:

Daar lagen zwarte en donkere keien grimmig

En vliegende rook hing in de lucht

Het verliet de wereld en nam zijn vlucht

Over de wijde zeeën van de nacht

De maan zeilde op de storm

En sterren werden aangewakkerd tot springend licht

Onder de berg donker en lang

De koning is naar zijn zaal gekomen!

Zijn vijand is dood, de Worm of Dread

En ooit zullen zijn vijanden vallen

Het zwaard is scherp, de speer is lang

De pijl snel, de poort is sterk;

Het hart is vet dat op goud lijkt;

De dwergen zullen niet meer onrecht lijden