Schöpfer des Nichts - Dvalin

Ein hauch von Tod erfüllt die Kälte

Zum See ans Ufer führt mein Pfad

Dem Eise trotzt ein blühend Baume

Doch wünsch' ich mir die Erde karg

Im Geiste fahr ich in die Zweige

Erfüll' mit Gift den saftigen Hain

Schon sehe ich die Blätter fallen

Und Leere zieht stattdessen ein

Leben ich will in mir vereinen

Hass mich packt, zur Tat ich werde schreiten

Lebendig sich mein Schwert bewegt

Reine Euphorie, wenn alles zugrunde geht

Erst wenn kein Ton mehr mein Ohr erreicht

Und wenn mein Blick durch Ödnis streift

Erst wenn kein Grün auf Erden sprießt

Die Leere aus meinem Körper fließt!

Ein dunkler Schnee lähmt meine Hände

Bedeckt den Ort, der mir einst lieb

Vergessen sind die alten Zeiten

Die er mir auf die Stirne schrieb

Doch zurück nach ein paar Tagen

Knospen an dem Stumpfe stehen

Wasser ist des Lebens Wurzel

Muss dem Leben es entzieh’n

Die Erde gebiert ein dunkles Feuer

Verschluckt die See, kein Regen auf Erden

Bis alles verbrannt ist!

Das Ende der Zeit

Schläft tief in mir

Plötzlich vom Traum erwacht

Hör' ich die Welt sich dreh’n

Hat wohl mein Hirn erdacht

Wonach mein Herz sich sehnt

Erst wenn kein Ton mehr mein Ohr erreicht

Und wenn mein Blick durch Ödnis streift

Erst wenn kein Grün auf Erden sprießt

Die Leere aus meinem Körper fließt!

Een adem des doods vult de kou

Mijn pad leidt naar het meer aan de oever

Een bloeiende boom trotseert het ijs

Maar ik wou dat de aarde onvruchtbaar was

In gedachten rijd ik de takken in

Vul het weelderige bos met vergif

Ik zie de bladeren al vallen

En in plaats daarvan komt leegte naar binnen

Het leven wil ik in mij verenigen

Haat grijpt me aan, ik kom in actie

Levend beweegt mijn zwaard

Pure euforie als alles uit elkaar valt

Pas als geen geluid meer mijn oren bereikt

En als mijn blik dwaalt door woestenij

Alleen als er geen groene spruiten op aarde zijn

De leegte stroomt uit mijn lichaam!

Een donkere sneeuw verlamt mijn handen

Bedek de plek waar ik ooit van hield

De oude tijd is vergeten

Die hij op mijn voorhoofd schreef

Maar na een paar dagen terug

Knoppen op de stronk staan

Water is de wortel van het leven

Moet het uit het leven halen

De aarde baart een donker vuur

verzwolgen de zee, geen regen op aarde

Totdat alles verbrand is!

Het einde der tijden

Slaapt diep in mij

Plotseling ontwaakt uit de droom

Ik hoor de wereld draaien

Moet het in mijn hoofd hebben bedacht

Waar mijn hart naar verlangt

Pas als geen geluid meer mijn oren bereikt

En als mijn blik dwaalt door woestenij

Alleen als er geen groene spruiten op aarde zijn

De leegte stroomt uit mijn lichaam!