When Dusk Breathes its Last Breath - Drowning the Light

As the funeral dirge solemnly plays

A grave ravaged by time

With one decaying rose

Laying subtly on top of the cracked earth

Alone in a cemetery of benevolence

Death by ones own hand

Gives them this curse

When dusk breathes it’s last breath

And the eerie dirge fades

A melancholic apparition appears

Sitting in sorrow

Waiting to pass the other side

Forever bound here

Longing for that which will never come

And when the dawn bleeds in

Fading back to nothingness

Till dusk breathes again

The nights so empty

The nights so lonely

Haunting in sadness

Terwijl de treurzang plechtig speelt

Een door de tijd geteisterd graf

Met één rottende roos

Subtiel bovenop de gebarsten aarde liggen

Alleen op een kerkhof van welwillendheid

Dood door eigen hand

Geeft ze deze vloek

Wanneer de schemering ademt, is het zijn laatste adem

En de griezelige klaagzang vervaagt

Er verschijnt een melancholische verschijning

In verdriet zitten

Wachten om de andere kant te passeren

Voor altijd gebonden hier

Verlangend naar dat wat nooit zal komen

En wanneer de dageraad binnendringt

Teruggaan naar het niets

Tot de schemering weer ademt

De nachten zo leeg

De nachten zo eenzaam

Rondspoken van verdriet