Orphan Bird - Dorthia Cottrell

Paved in bone, blessed are these highways that carry us home

pale white eyes, like children we desperately reach for the sky

singin, «everything dies but what then?

everything dies but is that the end»

My brother is your brother too

teach her of shame show her love

betray all her trust, teach her to love

deep in that coma blue sky

i saw my life passing me by

feeling the fires recede

and let that deep coma blue sky wash over me

blessed be the highways that carry us on

through the desert and into the sea

well he picks all the roses that grow by the overpass

and gathers them all round my feet

there’s no funeral lullaby, sad goodbye lullaby tune

my daddy’s prayin those 6 string prayers

because even heaven sings the blues

maybe all our skin will turn to dust

baby all our skin will turn to dust

and leave our hearts behind

Geplaveid met botten, gezegend zijn deze snelwegen die ons naar huis voeren

bleekwitte ogen, als kinderen reiken we wanhopig naar de hemel

singin, «alles sterft, maar wat dan?

alles sterft maar is dat het einde»

Mijn broer is ook jouw broer

leer haar uit schaamte toon haar liefde

verraad al haar vertrouwen, leer haar lief te hebben

diep in die coma blauwe lucht

ik zag mijn leven aan me voorbij gaan

het vuur voelen afnemen

en laat die diepe coma blauwe lucht over me heen spoelen

gezegend zij de snelwegen die ons voeren

door de woestijn en de zee in

hij plukt alle rozen die langs het viaduct groeien

en verzamelt ze rondom mijn voeten

er is geen slaapliedje voor de begrafenis, droevig slaapliedje voor vaarwel

mijn vader bidt die 6 string-gebeden

want zelfs de hemel zingt de blues

misschien verandert al onze huid in stof

schat, al onze huid zal in stof veranderen

en laat ons hart achter