Aveva un bavero - Domenico Modugno

Nella sera fredda e scura

Presso il fuoco del camino

Quante storie quante fiabe

Raccontava il mio nonnino;

La più bella che ricordo

È la storia di un amore

Di un amore appassionato

Che felice non finì

Ed il cuore di un poeta

A tal punto intenerì

Che la storia di quei tempi

Mise in musica così:

Aveva un bavero color zafferano

E la marsina color ciclamino

Veniva a piedi da Lodi a Milano

Per incontrare la bella Gigogin

Passeggiando per la via

Le cantava mio dolce amor

Gigogin speranza mia

Coi tuoi baci mi rubi il cuor

Ma con altri del paese

In Piemonte fu mandato

E per essere vicino

Col suo cuore innamorato

Sopra l’acqua di una roggia

Che passava per Milano

Perché lei lo raccogliesse

Ogni dì posava un fior

Lei con ansia lo aspettava

Sospirando attorno amor

E bagnandolo di pianto

Lo stringeva forte al cuor

Lui saputo che il suo ritorno

Finalmente era vicino

Sopra l’acqua un fior d’arancio

Deponeva un bel mattino;

Lei, vedendo e indovinando

La ragione di quel fiore

Per raccoglierlo si spinse

Tanto tanto che cascò;

Sopra l’acqua, con quel fiore

Verso il mare se ne andò …

E anche lui, per il dolore

Dal Piemonte non tornò…

Lei lo attese fra le stelle

Su nel cielo stringendo un fior

E in un sogno di poesia

Si trovarono uniti ancor

In de koude en donkere avond

Bij het vuur in de open haard

Hoeveel verhalen hoeveel sprookjes

Mijn grootvader zei altijd;

De mooiste die ik me herinner

Het is het verhaal van een liefde

Van een hartstochtelijke liefde

Hoe gelukkig eindigde niet

En het hart van een dichter

Op dit punt werd hij zachter

Wat het verhaal van die tijd

Hij zette het als volgt op muziek:

Hij had een saffraan kraag

En de cyclaamkleurige slipjas

Hij kwam te voet van Lodi naar Milaan

Om kennis te maken met de prachtige Gigogin

Door de straat slenteren

Mijn lieve liefde zong voor haar

Gigogin mijn hoop

Met je kussen steel je mijn hart

Maar met anderen in het land

Hij werd naar Piemonte gestuurd

En om dichtbij te zijn

Met zijn hart in liefde

Boven het water van een kanaal

Door Milaan rijden

Voor haar om het op te halen

Elke dag plaatste hij een bloem

Ze wachtte vol spanning op hem

Zuchtend om liefde

En hem met tranen baden

Ze hield hem stevig tegen haar hart

Hij kende zijn terugkeer

Hij was eindelijk dichtbij

Boven het water een oranjebloesem

Op een mooie ochtend ging hij liggen;

Jij, ziend en radend

De reden voor die bloem

Om het op te rapen duwde hij

Zozeer zelfs dat hij viel;

Boven het water, met die bloem

Naar de zee ging hij weg...

En hij ook, voor de pijn

Hij keerde niet terug uit Piemonte ...

Ze wachtte op hem tussen de sterren

In de lucht met een bloem

En in een droom van poëzie

Ze vonden zichzelf weer verenigd