Ныряй - Дарья Кумпаньенко, Крафт, Mr. M (Та / Сторона)

Первый Куплет: Дарья Кумпаньенко

На другом конце земли моё небо встретит,

Твоё солнце, что горит, но уже не греет.

Время — битое стекло, все мосты разводит,

Нет, не жду я ничего, знаю, всё проходит.

Я устала встречать поезда, что один за другим без тебя приходят,

За окном проплывут города, ты представь, сколько слов адресат не находят.

Еще одна ночь без тепла вписана в хронику знакомым почерком,

Свобода это или одиночество, взято за правило, я всё исправила.

Припев:

Ты ныряй в эту бездну без ключей и причин,

Не зачем, а лишь просто так.

И уже поздно, наверно, обещать и учить,

Мы летим, это музыка.

Ты ныряй, будто в море, это нежная, вечная,

Тихая простота.

Это, наверно, любовь, я задыхаюсь от ветра,

Но сдохну я от тебя.

Второй Куплет: Крафт

Кружится дым, они им дышат, им кажется проще,

Не помня ничего, упорно попросят о помощи.

Чтобы свои же раны зализать, им надо прыгать выше головы,

Кричать, убиваться и думать.

Им видеть себя среди рисованных картин,

Вот это мы, посмотри на мир, здесь каждый будто,

К чёрту миг, нам не нужен взрыв, сами того хотим.

Когда им нужно много алкоголя, нам хватает капли.

Капни в сердце своей души мне раскалённой малость,

К чёрту жалость, здесь без обязательств мы, без обстоятельств.

Да, мы неприметны, не враги с тобой давно, по сути,

Но вместе битья посуды — взрывы, пусть каждый осудит.

Каждый день в пути, мы в бегах, но нас не ищут власти,

Садимся в поезд: Вам куда?

Нам до ближайшей станции.

Ведь сердцу нужен вновь адреналин, я вовсе не один,

Но даже взрыв петард, увы, но не заводит сердце.

Переход:

Вместо тишины — аплодисменты камер,

Вместо чьих-то рук — под твоей дверью камень.

Тысячи сердец, что горят, могут не воспламенить,

Потушить, но в стороне она.

Вброд не перейти нам и не переплыть,

Со сломанным крылом сложно лететь, но возможно жить.

Эй, Солнце не уходит в закат,

Мы просто закрываем глаза.

Припев:

Ты ныряй в эту бездну без ключей и причин,

Не зачем, а лишь просто так.

И уже поздно, наверно, обещать и учить,

Мы летим, это музыка.

Ты ныряй в эту бездну без ключей и причин,

Не зачем, а лишь просто так.

И уже поздно, наверно, обещать и учить,

Мы летим, это музыка.

Ты ныряй, будто в море, это нежная, вечная,

Тихая простота.

Это, наверно, любовь, я задыхаюсь от ветра,

Но сдохну я от тебя.

Eerste vers: Daria Kumpanenko

Aan de andere kant van de aarde zal mijn hemel elkaar ontmoeten,

Jouw zon die brandt, maar niet meer opwarmt.

Tijd is gebroken glas, het opent alle bruggen,

Nee, ik verwacht niets, ik weet dat alles voorbij gaat.

Ik ben het zat om treinen tegen te komen die de een na de ander komen zonder jou,

Steden zullen buiten het raam zweven, stel je voor hoeveel woorden de geadresseerde niet vindt.

Een andere nacht zonder hitte staat in de kroniek geschreven in een bekend handschrift,

Vrijheid of eenzaamheid, als regel genomen, heb ik alles opgelost.

Refrein:

Je duikt in deze afgrond zonder sleutels en redenen,

Niet waarom, maar gewoon zo.

En het is waarschijnlijk te laat om te beloven en te leren

We vliegen, dit is muziek.

Je duikt als in de zee, het is zacht, eeuwig,

Stille eenvoud.

Dit is waarschijnlijk liefde, ik stik van de wind,

Maar ik zal van jou sterven.

Tweede vers: Kraft

Rook wervelt, ze ademen het, het lijkt makkelijker voor hen,

Zonder zich iets te herinneren, zullen ze koppig om hulp vragen.

Om hun eigen wonden te likken, moeten ze boven hun hoofd springen,

Schreeuw, dood en denk na.

Ze zien zichzelf tussen de geschilderde afbeeldingen,

Hier zijn we, kijk naar de wereld, iedereen lijkt hier te zijn,

Naar de hel met het moment, we hebben geen explosie nodig, we willen het zelf.

Als ze veel alcohol nodig hebben, is een druppel voor ons voldoende.

Druppel in het hart van je ziel een beetje roodgloeiend voor mij,

Naar de hel met medelijden, hier zijn we zonder verplichtingen, zonder omstandigheden.

Ja, we zijn onopvallend, lange tijd geen vijanden van jullie, in feite,

Maar samen met het breken van borden - explosies, laat iedereen veroordelen.

Elke dag op de weg zijn we op de vlucht, maar de autoriteiten zoeken ons niet,

We stappen op de trein: waar ga je heen?

Wij naar het dichtstbijzijnde station.

Het hart heeft tenslotte weer adrenaline nodig, ik ben helemaal niet alleen,

Maar zelfs een explosie van vuurwerk, helaas, zet het hart niet aan.

Overgang:

In plaats van stilte - het applaus van de camera's,

In plaats van iemands handen ligt er een steen onder je deur.

Duizenden harten die branden mogen niet ontbranden

Doof, maar ze is afstandelijk.

We kunnen niet waden en niet naar de overkant zwemmen,

Het is moeilijk om te vliegen met een gebroken vleugel, maar het is mogelijk om te leven.

Hé, de zon gaat niet onder

We sluiten gewoon onze ogen.

Refrein:

Je duikt in deze afgrond zonder sleutels en redenen,

Niet waarom, maar gewoon zo.

En het is waarschijnlijk te laat om te beloven en te leren

We vliegen, dit is muziek.

Je duikt in deze afgrond zonder sleutels en redenen,

Niet waarom, maar gewoon zo.

En het is waarschijnlijk te laat om te beloven en te leren

We vliegen, dit is muziek.

Je duikt als in de zee, het is zacht, eeuwig,

Stille eenvoud.

Dit is waarschijnlijk liefde, ik stik van de wind,

Maar ik zal van jou sterven.