Anvil Chandelier - Disembodied

The passing hours of life

Numb the pain of the pounding fists of consequence swelling on my skin

The festering wounds of desire I have yet to obtain

Makes it hard to see the truth yet still I strain

The faint promise of a future and thins

I never had lies fed where I was still pondering

The youth stolen from me and now i relize all i could have had

And now you tell me all i could have had

And now you give me all i could have had

But i dont want it anymore

I don’t want it anymore

I don’t need it anymore

No more hope just closed doors

And as we walk into oblivion

Every step is a reminder of passing hours

Of passing days

Of passing lives

Of passing away

De voorbijgaande uren van het leven

Verdoof de pijn van de beukende vuisten van gevolg zwelling op mijn huid

De etterende wonden van het verlangen die ik nog moet krijgen

Maakt het moeilijk om de waarheid te zien, maar toch span ik me in

De vage belofte van een toekomst en verdwijnt

Ik heb nooit leugens gevoed waar ik nog over nadacht

De jeugd die van me is gestolen en nu herken ik alles wat ik had kunnen hebben

En nu vertel je me alles wat ik had kunnen hebben

En nu geef je me alles wat ik had kunnen hebben

Maar ik wil het niet meer

Ik wil het niet meer

Ik heb het niet meer nodig

Geen hoop meer, alleen gesloten deuren

En terwijl we de vergetelheid in lopen

Elke stap is een herinnering aan voorbijgaande uren

Van voorbijgaande dagen

Van het passeren van levens

Van overlijden