Winter - Desultory

My Dreams are of the Most Torturous,

Horrendous visions of Pain and Torment,

Bleak Nightmares, Visions of Death scarring me

Like a Razor to my wrist.

Sleep is what now I am without,

Restless I often find myself,

At the mercy of my Suicidal thoughts and Misery.

Beyond the Veils of Negative Existence I go,

To where The Coldness in my heart is matched by my Surroundings,

Freezing, Isolated Forests and Endless Graveyards,

Always ringing are Funeral Bells, yet no one is here to die who has not already.

I feel now, and the awareness still is growing,

That I am at one with death,

That I know of dying,

And my death will not be long to wait for.

The somber, Depressive sense of affection she once showed,

I now realize is lost, Cloaked in the shroud blanketing her.

She died with no procession,

Her Funeral Ceremony was into my arms.

And yet,

I still was her only attendant to her final breaths,

Standing in the rain with the Gentle breeze chilling me further.

I feel not as if Happiness and Positiveness are things I wish not to adhere to

in me,

But that I no longer can, for hope is no longer something I recognize,

I have long since given up on life and that something may take away this pain,

For all the things that ever cared about me have gone and have died.

She was the last one I cried for,

Now,

Tears are a pointless and empty output of my concealing sorrow,

For what point is there to cry,

When I know no one will ever see my face again.

The last I could give her was a crudely dug grave,

And the stain of tears and blood spattered upon her cheek,

Growing cold, gathering decay,

Her Mortal Beauty ruined and rotting away beneath frostbitten earth.

But her soul shall go on.

I am cursed, wretched,

I remain.

What point is there?

Along the path of sorrow I shall walk, and along the path of Death I shall

transcend.

The air is getting colder by the day,

I am losing strength and I grow weary of this curse of flesh.

Let me die.

Lord Satan let me die.

Seize from me the life and filthy human blood pushing through my corrupted

veins.

There must be a way out.

There must be a way out.

My skin is growing paler as I wander through the uttermost accursed lands,

Funereal and So Bleak

My eyes are worn and my wrists are in shreds,

My throat is slashed,

I bleed.

I am lost in bewildering percolation, leaving the snow behind me blood red,

But who cares?

Who fucking cares and ever did anyway?

Everyone who may have is rotting and corroding beneath the cold wintry soil.

I am dying, nothing is left, I realize Nihility, and I realize Solitude.

Death, take me in your arms;

I have waited so long

Forgotten,

My pouring blood becoming Ice, my corpse growing colder.

Will she be what awaits me, or shall I be alone forevermore,

In accursed, Utter Darkness and Nothingness.

Mijn dromen zijn van de meest martelende,

Afschuwelijke visioenen van pijn en kwelling,

Sombere nachtmerries, visioenen van de dood die me littekens bezorgen

Als een scheermes voor mijn pols.

Slaap is waar ik nu zonder ben,

Rusteloos vind ik mezelf vaak,

Overgeleverd aan mijn suïcidale gedachten en ellende.

Voorbij de sluiers van het negatieve bestaan ​​ga ik,

Waar de kou in mijn hart wordt geëvenaard door mijn omgeving,

Bevriezende, geïsoleerde bossen en eindeloze kerkhoven,

Begrafenisklokken luiden altijd, maar niemand is hier om te sterven die dat nog niet heeft gedaan.

Ik voel nu, en het bewustzijn groeit nog steeds,

Dat ik één ben met de dood,

dat ik weet van sterven,

En mijn dood zal niet lang op zich laten wachten.

Het sombere, depressieve gevoel van genegenheid dat ze ooit toonde,

Ik realiseer me nu dat ze verloren is, gehuld in de lijkwade die haar bedekte.

Ze stierf zonder optocht,

Haar begrafenisceremonie was in mijn armen.

En toch,

Ik was nog steeds haar enige begeleider van haar laatste ademhalingen,

In de regen staan ​​met de zachte bries die me verder afkoelt.

Ik heb niet het gevoel dat geluk en positiviteit dingen zijn waar ik me niet aan wil houden

in mij,

Maar dat kan ik niet meer, want hoop is niet langer iets dat ik herken,

Ik heb het leven al lang opgegeven en dat iets deze pijn kan wegnemen,

Want alle dingen die ooit om mij gaven, zijn verdwenen en zijn gestorven.

Zij was de laatste waar ik om heb gehuild,

Nutsvoorzieningen,

Tranen zijn een zinloze en lege output van mijn verborgen verdriet,

Voor welk punt is er om te huilen,

Als ik weet dat niemand mijn gezicht ooit nog zal zien.

Het laatste dat ik haar kon geven was een grof gegraven graf,

En de vlek van tranen en bloed spatte op haar wang,

Koud worden, verval verzamelen,

Haar sterfelijke schoonheid verwoest en rot weg onder de bevroren aarde.

Maar haar ziel zal doorgaan.

Ik ben vervloekt, ellendig,

Ik blijf.

Welk punt is er?

Langs het pad van verdriet zal ik lopen, en langs het pad van de dood zal ik

overstijgen.

De lucht wordt met de dag kouder,

Ik verlies kracht en ik word moe van deze vloek van vlees.

Laat mij sterven.

Heer Satan laat me sterven.

Grijp van mij het leven en het smerige menselijke bloed dat door mijn corrupte

aderen.

Er moet een uitweg zijn.

Er moet een uitweg zijn.

Mijn huid wordt bleker terwijl ik door de meest vervloekte landen dwaal,

Begrafenis en zo somber

Mijn ogen zijn versleten en mijn polsen zijn aan flarden,

Mijn keel is doorgesneden,

Ik bloed.

Ik ben verdwaald in verbijsterende percolatie, laat de sneeuw bloedrood achter me,

Maar wie maakt het uit?

Wie geeft er verdomme om en heeft dat ooit gedaan?

Iedereen die het heeft, is aan het rotten en corroderen onder de koude winterse grond.

Ik ga dood, er is niets meer over, ik realiseer me Nihility en ik realiseer eenzaamheid.

Dood, neem me in je armen;

Ik heb zo lang gewacht

vergeten,

Mijn stromende bloed wordt ijs, mijn lijk wordt kouder.

Zal zij zijn wat mij wacht, of zal ik voor altijd alleen zijn,

In vervloekte, totale duisternis en niets.