Life Shatters - Desultory

Dying days of despair

Are the mirrors of pain

The glass in which I stare

Are slowly building a palace in my mind

Where the memories breeds my fear

With halls of mourning and with walls of bitter loss

The world around me dies

As the seasons change

The water turns to ice

And another year will push the past

Further back into forgetfulness

Among the moments never to return again

Lives are spread by the wind

Growing further apart

Can’t return what has been

I will never again touch those winters

Or the shadows of the fall

Never the innocence, the light of each day

Tell me now, where’s the end to our strive

Shattered life, the point where freedom dies

Behold my eyes, can’t you see I’m terrified

Desperate holding on to a distant time

Life Shatters

Lives are spread by the wind

Growing further apart

Can’t return what has been

I will never again touch those winters

Or the shadows of the fall

Never the innocence, the light of each day

So paint the edge with tears

Of a perished emotion

A wound so severe

And much too deep to be erased

By the healing hands of time

That life has withered, and is gone forevermore

Stervende dagen van wanhoop

Zijn de spiegels van pijn?

Het glas waarin ik staar

Bouwen langzaam een ​​paleis in mijn geest

Waar de herinneringen mijn angst kweken

Met zalen van rouw en met muren van bitter verlies

De wereld om me heen sterft

Naarmate de seizoenen veranderen

Het water verandert in ijs

En nog een jaar zal het verleden verdringen

Verder terug in vergeetachtigheid

Een van de momenten om nooit meer terug te keren

Levens worden verspreid door de wind

Verder uit elkaar groeien

Kan niet teruggeven wat is geweest

Ik zal die winters nooit meer aanraken

Of de schaduwen van de herfst

Nooit de onschuld, het licht van elke dag

Vertel me nu, waar is het einde van ons streven?

Verbrijzeld leven, het punt waar de vrijheid sterft

Zie mijn ogen, kun je niet zien dat ik doodsbang ben?

Wanhopig vasthouden aan een verre tijd

Het leven verbrijzelt

Levens worden verspreid door de wind

Verder uit elkaar groeien

Kan niet teruggeven wat is geweest

Ik zal die winters nooit meer aanraken

Of de schaduwen van de herfst

Nooit de onschuld, het licht van elke dag

Dus beschilder de rand met tranen

Van een omgekomen emotie

Een wond zo ernstig

En veel te diep om te worden gewist

Door de genezende handen van de tijd

Dat leven is verdord en voor altijd verdwenen