On Being Alone - Desires

She said she loved the sky when it looked like falling stars

It was the only light I’ve ever felt that was close enough to ours.

And her breath held in the air, ever so thin

Her dark eyes locked into mine, to speak was a sin

Behind my eyes are waves of automatic blue

The color that I turned when staring back at you

The broken bones of a spineless being, I’d lost all worth

They say time comes with healing, from death till birth

But now the speck in my iris will seem less significant

Your eyes contain such beauty

But the breath that they take will be forever lessened

The breath they take, or is it the breath that they took?

My body’s worn down, my eyes are closed now

Frayed edges, torn page in a book

Behind my eyes are waves of automatic blue

The color that I turned when staring back at you

The broken bones of a spineless being, I’d lost all worth

They say time comes with healing, from death till birth

I lay awake every single night

But something about the silence feels right

It gives me time to think and set my mind free

But the truth is, how alone can I be?

Cause when I see a father with his son or a man with his wife

Or two friends sitting together having the time of their life

I realize something isn’t true about the words that you told me

I like being alone, I just hate feeling lonely

Ze zei dat ze van de lucht hield als die op vallende sterren leek

Het was het enige licht dat ik ooit heb gevoeld dat dicht genoeg bij het onze was.

En haar adem in de lucht gehouden, zo dun

Haar donkere ogen keken in de mijne, praten was een zonde

Achter mijn ogen zijn golven van automatisch blauw

De kleur die ik omdraaide toen ik naar je terugkeek

De gebroken botten van een wezen zonder ruggengraat, ik had alle waarde verloren

Ze zeggen dat de tijd komt met genezing, van de dood tot de geboorte

Maar nu lijkt het stipje in mijn iris minder belangrijk

Je ogen bevatten zo'n schoonheid

Maar de adem die ze nemen, zal voor altijd worden verminderd

De adem die ze nemen, of is het de adem die ze namen?

Mijn lichaam is versleten, mijn ogen zijn nu gesloten

Gerafelde randen, gescheurde pagina in een boek

Achter mijn ogen zijn golven van automatisch blauw

De kleur die ik omdraaide toen ik naar je terugkeek

De gebroken botten van een wezen zonder ruggengraat, ik had alle waarde verloren

Ze zeggen dat de tijd komt met genezing, van de dood tot de geboorte

Ik lag elke nacht wakker

Maar iets aan de stilte voelt goed

Het geeft me tijd om na te denken en mijn geest vrij te maken

Maar de waarheid is, hoe alleen kan ik zijn?

Want als ik een vader zie met zijn zoon of een man met zijn vrouw

Of twee vrienden die samen zitten en de tijd van hun leven hebben

Ik realiseer me dat er iets niet waar is aan de woorden die je me vertelde

Ik hou ervan om alleen te zijn, ik haat het gewoon om me eenzaam te voelen