A Day As the Moon - Deserters

Suddenly, I am awake.

I see the earth from outer space.

I feel the warmth

of the sun’s rays, but he never sees my face.

This is a dream I’m sure,

but I can see the world and as long as I’m asleep, I feel as if I can

almost reach.

I can almost feel your touch.

Hope is such a rush, but I

can’t conjure love.

Even in dreams, I’m just not enough.

The endless cycle

of hoping that I’ll wake up, just to go about my day in the fucking hole

that I create, in hopes that tonight I dream and that just for once it

grants me peace… please.

I am the moon, so cold and blue, so many holes in

me from you.

Did you take a piece of me?

I feel so fucking empty.

Cold as

ice, but I’m not melting.

I feel the light, but it’s not fucking helping

now.

Please God, just wake me up.

I’d rather suffer through reality than

curse the day for what I see in my dreams.

How could he ever feel the same, when he doesn’t know my name?

Opeens ben ik wakker.

Ik zie de aarde vanuit de ruimte.

Ik voel de warmte

van de zonnestralen, maar hij ziet mijn gezicht nooit.

Ik weet zeker dat dit een droom is,

maar ik kan de wereld zien en zolang ik slaap, heb ik het gevoel dat ik dat kan

bijna bereiken.

Ik kan je aanraking bijna voelen.

Hoop is zo'n haast, maar ik

kan geen liefde oproepen.

Zelfs in dromen ben ik gewoon niet genoeg.

De eindeloze cyclus

van hopen dat ik wakker word, gewoon om mijn dag in het verdomde gat door te brengen

die ik creëer, in de hoop dat ik vanavond droom en dat het voor een keer is

schenkt me vrede ... alsjeblieft.

Ik ben de maan, zo koud en blauw, zo veel gaten in

ik van jou.

Heb je een stukje van mij genomen?

Ik voel me zo verdomd leeg.

Koud als

ijs, maar ik smelt niet.

Ik voel het licht, maar het helpt verdomme niet

nu.

Alstublieft, God, maak me wakker.

Ik lijd liever door de realiteit dan

vervloek de dag voor wat ik in mijn dromen zie.

Hoe kan hij ooit hetzelfde voelen als hij mijn naam niet kent?